Της Κυριακής…

Το οκνό φίδι, ανάμεσα στα χόρτα που,

κουλουριασμένο περίμενε

με μάτια σκοτεινά,

κάτω απ’ τις φιστικιές,

δαίμονας

αρχαίος της γης.

Οι πικροδάφνες που γέμισαν σκόνη και περίμεναν την ξαφνική βροχή

να τις ξεπλύνει.

Η μέρα, ο χρόνος, η αμφίβολη αιωνιότητα.

Και ο ευκάλυπτος που γέμισε πουλιά και φασαρία

λυγώντας σαν ένα ρεφρέν που δεν σου κρύβει την χαρά.

Επώδυνη η ανυπαρξία. Αλλά εδώ

τα πάντα χαίρονται την παρουσία τους  

και η ζωή

είναι

αυτό που λαχταράς να έχεις..