Α, τυμβωρύχος είμαι που σύλησα τον τάφο του ίδιου μου εαυτού..

Ως εμεγαλύνθη τα ρόδα και μες την εσπέρα

Το νερό ωραία που έτρεξε

Μέσα μου την πατρίδα για να συλλαβίσει..

Ο μύθος γράφτηκε του σκοταδιού.

Τα πεύκα το ρετσίνι τους εκμυστηρεύτηκαν

Στον πλησιέστερο λόφο.

Πήρα το φιλί σου όταν τα μαχαίρια των λέξεων έσκιζαν τις γαστέρες τόσων νοημάτων

Κι η γλώσσα γίνονταν αμφιβολία της σποράς.

Τι θα πούμε αύριο που θα αξίζει

Μέσα του τόσο ταριχευμένο σήμερα;

Α, τυμβωρύχος είμαι που σύλησα

τον τάφο του ίδιου μου εαυτού..

                                        3.6.2010