Τώρα μιλάω λιγόλογα

Ανακατεύεται όπως μια τράπουλα ο χρόνος και οι μέρες του

Πέφτουν επάνω στο τραπέζι σαν ένα αυγό

Που ο κροκός του υπόσχεται πάλι ζωή-

Η Τρίτη τούτη που ζω  είναι από μόνη της ελπιδοφόρα.

Την προσέχω σαν μια πέτρα πολύτιμη

Μέσα στα δισταχτικά φοβισμένα μην την βλάψουνε χέρια μου.

Ο θόρυβος των ανθρώπων συχνά με ξενίζει.

Ίσως δεν έμαθα να δίνω εγγυήσεις πουθενά-

Ίσως εγγύηση να είναι μόνο οι λέξεις μου.

Αν το κατάλαβα καλά η παρουσία μες τον χρόνο γίνεται εύκολα απουσία

Προσβάσιμη από παντού.

"Και που ζεις συνιστά περιπέτεια"..

Έλεγα κάποτε..

Τώρα μιλάω λιγόλογα, μπορώ

Να πω και το τίποτα ακόμη..

Μάλλον πιστεύω ότι θα δικαιωθούν των επιθυμιών μου οι αγκύλες

Που χωρούν εντός τους ό,τι

καλόβουλο θησαύρισε αιώνες μέσα του ο άνθρωπος..