Είμαι ευτυχής που δεν έχω αποταμιεύσει τίποτα της θνητής μου φύσης απόκτημα.

Μεταχειρίζεται η μέρα την σιωπή μου σαν τις ράγες ενός τρένου.

Πάνω τους κυλάει την θλίψη μου.

Η Ασημίνα φωνάζει για μια πιο δίκαιη χώρα.

Όλα είναι άδικα και με τον χρόνο λίγο θα μας απιστήσουν

Φτάνοντας κάποτε να είναι από μια άποψη φαιδρά.

Είναι η ζωή που ρέπει πάντα προς την τραγωδία - αν

Και είναι κωμικά όλα τα περιπεπλεγμένα ιντερμέδιά της.

Είμαι ευτυχής που δεν έχω αποταμιεύσει τίποτα της θνητής μου φύσης απόκτημα.

Ζω λογχίζοντας την αγωνία μου μέχρι κόκαλο και ίσως

Στα γεράματα δεν με λυπηθεί και με πληγώσει πολύ η ζωή.

Αλλά με την ποίηση ανάσανα τόσο βαθιά που έγινε ευρεία θάλασσα το στήθος

Απ’ όπου ξέφυγαν κάποια στιγμή, συλλογισμοί κι ευχές που αντάμωσαν το πέλαγο ενός ασύνορου γαλάζιου ουρανού..

                                                                           25.12.2011