Ευτυχώ και υπάρχω!..

Σκοντάφτω συνεχώς πάνω στα πεπραγμένα μου.

Αλλά είμαι έτσι κι αλλιώς αγύριστο κεφάλι. Δεν

Θα βρω ησυχία παρά αφήνοντας να με χαϊδέψει η μουσική

Της θάλασσας- κι όπως

Που δύει ο ήλιος το απόγευμα.

Έχω ενοχοποιηθεί τόσες φορές που πια δεν έχω περιουσίες, τις αρπάξανε

Οι μνήμες μου- γίναν εικόνες

Του μυαλού: μ' αυτές πορεύομαι

Των χρωμάτων την θαλπωρή επαιτώντας.

Ακούω την χλόη που τρίζει, τον συριγμό

Του φιδιού κάτω απ' το δέντρο

Τον ψίθυρο του αέρα ξημερώματα, εκεί

Που τελειώνει η σκιά της νύχτας και μέσα

Στ' αυτιά μου θριαμβολογεί

Το ερωμένο πρωί.

Τότε μου έρχεται δώρα κρατώντας η ποίηση.

Είμαι ευτυχισμένος χρυσοθήρας που του έλαχε

Μες το δισάκι να περιμαζέψει

ολόκληρα κοιτάσματα λαμπερών ουσιών.

Πολύτιμα.

Ευτυχώ και υπάρχω!..