Μνήμη Ευγένιου Γιαξόγλου..

Γυρίζοντας σκονισμένος μες την πραγματικότητα

Γδαρμένος από την κορυφή ως τα νύχια- είναι η ψυχή μου που συλλέγει τόσες φιλικές φωνές που τώρα πλέον της λείπουν

Και σε ακούω κι έτσι όπως πια δεν υπάρχεις

Κάνοντας την απουσία σου αιματηρά σημαντική.

Πέρασε ο χρόνος της αφής, ο χρόνος που η κουβέντα μας είχε ακόμη ηχώ

Και την ένιωθα να πληρώνει τον αέρα της μέρας.

Τώρα είσαι λυπημένο λουλούδι που γυρνά τα πέταλά του προς τον ήλιο μιας παντοτινής λησμονιάς.

Έτσι λοιπόν ξεγράφονται οι άνθρωποι;

Έτσι ο αέρας τους παίρνει;

Μα σε κρατώ σαν ανάμνηση των αναμνήσεων κι ακόμη

Μες το μυαλό μου γυρίζεις τελειώνοντας το όνειρο που σου άξιζε μα που ποτέ δεν κατάφερες να έχεις

Εκεί- μες την σκιά των επιθυμιών και με τον τρόπο που φέρεται

αχάριστα η ζωή στους εργάτες μιας ταλαιπωρημένης αλήθειας..

                                                                                              Σ.Π 24.12.2011