Των χρωμάτων παφλασμός όταν η μέρα έρχεται και ονειρεύομαι ακόμη το κορμί σου

Παφλασμός των κυμάτων που τρώνε τον βράχο, παφλασμός

Του αισθήματος

που τρυπά την ψυχή-

Των χρωμάτων παφλασμός όταν η μέρα έρχεται και ονειρεύομαι ακόμη το κορμί σου όπως

Η νύχτα που πέρασε αγωνίζεται να σε κάνει ανάμνηση.

Το σώμα σου είναι ένα φορτίο κραυγαλέων επιφωνημάτων

Αδειάζει τα θαυμαστικά του μες το ταλαιπωρημένο εγώ μου

Είμαι πέφτοντας μες σε ένα άλλο συντακτικό της σήμερα γλώσσας

Που όσοι θα πλησιάσουν θα πρέπει να ξεχερσώσουν ζιζάνια στην δεκτική τους καρδιά.

Νομίζω θα ξεχάσω κάποια στιγμή τόσες βαφές κατάθλιψης πάνω μου που δοκιμάστηκαν

Θα απομείνω μόνος και τόσο ρωμαλέα αθώος που θα τρομάξω

 Κι ο ίδιος

Δανειζόμενος σύνεση από τα πέταλα των ωραίων φυτών

Και ουδέτερος πια, δίχως φύλο, αντιρρησίας και λατρεύοντας και την πιο ασήμαντη έκπληξη

Ανακαλύπτοντας το αιθέριο όργανο που πνέει μια γλυκιά μουσική..