Όλη η αγάπη που έχω φυλακίσει μέσα μου
Κάποια στιγμή θα γίνει δέντρο
ψηλό δέντρο, τόσο φυλλοβόλο όσο
Που θα το πολεμά ο φθινοπωρινός αέρας.
Και μπορεί σκαρφαλώνοντας πάνω του να φτάσω
Ως την απόμακρη γωνία τ' ουρανού
Όπου δεν μπόρεσε να δει ανθρώπου μάτι..
Πώς μαθαίνω να μην είμαι κανείς και πώς ελαφρώνοντας ολοένα μια στιγμή θα φιλήσω
Την Μαντόνα εκείνη των ωραίων νεφών!
Εγώ, ο ασκητικός ιερέας μιας αρχέγονης θλίψης..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου