Κι η ποίηση; Τι μαρτύριο κουβαλά τι ενορχηστρώνει

Ρημάζει τα κόκαλα μου ο Δεκέμβριος.

Ο Σεπτέμβριος ήθελε να έχω μια κρυφή υποταγή

Μη παραδεδεγμένη.

Αλλά πώς να ζήσεις μην παραδεχόμενος την αλήθεια; Κοντεύω

Να πιστέψω ότι άδικα λειτούργησε ο κάθε μας πολιτισμός.

Δεν εξημερώθηκε ποτέ του ο άνθρωπος. Ευγενικές ψυχές υπήρξαν όπως

Στα βουνά φυτρώνει μια μοναχική ανεμώνα

Που την παραδέχεται μόνο ο άνεμος

Κι η φιλοσοφία της γόνιμης γης.

Θέλω να πω, είμαστε ακόμη στο μηδέν κι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο

Να φτάσουμε στο πυροτεχνηματικό πρωί

Που μέσα του η κάθε μια ιδέα λάμπει

Για να χαρεί ο δόλιος άνθρωπος.

Κι η ποίηση; Τι μαρτύριο κουβαλά τι ενορχηστρώνει

Που από μια λέξη στην άλλη, σαν κλίμακα

Αξιών ανέρχεται κι είναι το τίμημα μεγάλο

Μόνος των μόνων και φθονώντας την χλιδή των ζοφερών ταμείων,

ο Ποιητής.

Γιατί και λειτουργώντας σαν ένας

Είναι και όμως οι όλοι

Και σαν τέτοιος συσκέπτεται κι αφήνεται

Να χρησμοδοτεί κι ως εκεί που δεν φτάνει

Ο νους κανενός των αιώνων και μιας άλλης θρησκείας ο μύστης..