Μ’ αρέσει του παλιού πιάνου η μουσική

Μ’ αρέσει του παλιού πιάνου η μουσική,

             δρώμενο συντελείται στο μπαλκόνι

                  σιγανή νύχτα, απροσδιόριστος Δεκέμβριος,

                      ανάβουν ξαφνικά τα φώτα

                           η ψυχή όμως μένει αφώτιστη,     ποιός έρχεται

                             από τα μέρη του πάθους και δεν είμαι εγώ;-

                                 κρατώ μια υποψία να έχω πεθάνει

        ακούγοντας το φεγγάρι να ξεκλειδώνει πίσω από την ορτανσία

                             μια ουτοπία που ήταν πάντα δικιά μου.

                              Στον ιστό της αράχνης το άλλο πρωί

                                         Ξημερώνει με τάχος.

                        Συγυρίζω τα όνειρα, δεν χωρώ ούτε σε μένα.

         Αν διακρίνεις πίσω απ’ την αυλή, μετά τον φράχτη με τα κόκκινα γαρίφαλα

                            είναι η μάνα μου που τρέμει μην με χάσει

                               ανάμεσα στις ανοικτίρμονες μέρες…