των αοράτων το ένθεο ποίημα..

Είναι κάτι φορές που το ποίημα οργανώνει το τριανταφυλλένιο του φως

Τόσο σωστά που μοιάζει με μια οικουμενική μουσική

Που πλέει παντού και ακμάζει.

Σαν ένα πουκάμισο που αγκαλιάζει ένα ωραίο κορμί

Και το αφήνει σε μεριές κάπου κάπου να φαίνεται

Πόσο θα ήθελε τον έρωτα η σάρκα.

Όπως το στηθάκι το άγουρο της νέας κοπέλας που αμάλαγο ακόμη πάλλεται

Και έχει μέσα του φωτιάς φωτιά.

Μείνε τώρα εδώ που είμαι και άκου:

Δεν έχω να σου δώσω τίποτε παρά απ' το βασίλειο των λέξεων ένα ασήμαντο σκήπτρο

Και να σ' ανακηρύξω μια βασίλισσα της ερημιάς.

Όταν πέφτει το βράδυ κοιτώ τον ουρανό μ' ένα σίγουρο βλέμμα

Κι εκείνος μου χαρίζει τόσα αστέρια του όσα χρειάζομαι στο λεξιλόγιο το απόκρυφο που χρησιμοποιώ.

Μ' αυτά που γράφεται των αοράτων που βρήκα το ένθεο ποίημα..