Μεταχειρίζομαι την υποψία ότι πια δεν υπάρχεις

Μεταχειρίζομαι την υποψία ότι πια δεν υπάρχεις

όταν οι σκέψεις μου είναι
βαγόνια

ενός τραίνου που ταξιδεύει

ανάμεσα σε πυκνά δάση

σ’ ένα μεγάλο ατέλειωτο που μοιάζει ταξίδι.

Αξιωματικά αυτό που θα ήθελα να έχει μείνει από μένα

μέσα σου

είναι ο λόγος μου,

όχι να σβήσει

να χαθεί

μες τις πολλές άκυρες υποσχέσεις

των ημερών.

Και τα αισθήματα;

Πού θα υπάρξουν;

Υπάρχει μια πατρίδα αισθημάτων;

Ή μήπως ξεγράφονται όλα;

ό,τι φίλησα φίλησα

μετά

θα λησμονήσεις

κοιμώμενη στο πλάι ενός άλλου

ψηφίζοντας να επικυρωθεί

μια παγερή μοναξιά

ανάμεσα στις λέξεις που θα κατορθώσω

και θα κατορθώσεις;