Ζητώ τα ρέστα ομορφιάς που μου οφείλει η βιαστική σκληρή ζωή..

Αποσύρονται μέσα στην βέβαιη φάση των αριθμών άνθρωποι και ζώα,

Φυτά, δέντρα κι ο ουρανός

Που τρέχει πάνω απ' τη θαλασσοβραχιά πιο νέος

Κι από αδάμαστη χίμαιρα.

Η ατμόσφαιρα γύρω μου έχει το χρώμα μιας ανάσας:

Διάφανη, αρωματική, ανυπόκριτη

Μέσα της τα πάντα είναι αέρας

Γυμνός που επικοινωνεί με το άπαν των αοράτων πραγμάτων.

Η έμπνευση είναι αίμα που καλπάζει προς το παντού που κι ακόμα δεν ξέρω·

Μυρωδιές των δέντρων, του βασιλικού που αναγείρεται

Υπέροπλος και με πεισματικά ανθάκια·

Η στεριά που βουλιάζει όπως να γίνεται αίνιγμα

Νύχτας η θάλασσα·

Πεύκα που αχνίζουνε και κάποτε εξαϋλωμένα

Κι εξάχνωση υδάτων που έγιναν- όταν δεν το κατάλαβα ούτε- προσευχή

Που κι ως την ψυχή μου ακμάζει..

Πολύβουοι δρόμοι, εγωιστικές συνήθειες ανθρώπων

Τζιτζίκια που συναντούν το σταυροδρόμι μεσημέρι

Στο κάρωμα δεν είμαι εγώ είναι ο εαυτός που εφεύρα

Να μ' αντικαθιστά όταν το φθοροποιό μέλλον γύρω

Γύρω μου όλα τα υποτάσσει.

Λογαριάζω απλά και δεν ξέρω τι είναι η απώλεια

Η αφαίρεση, η ανταμοιβή, το κέρδος

Έχω όφελος από την παρουσία των πουλιών μέσα στην μέρα, μες

Το τοπίο..

Καταφεύγω στων βιβλίων την γλυκιά θαλπωρή

Ηλεκτρισμένος σαν ένα λαμπιόνι που κάνει επίκαιρα

Χρηστικό το δωμάτιο

Στέκομαι εδώ που το τώρα είναι ένα ανύπαρκτο σκέλος

Μιας αόριστης άλυτης του κόσμου εξίσωσης-

Αποδέχομαι

Την αλαζονεία που με αντιμετωπίζει κι εμένα η μέρα·

Ζητώ τα ρέστα ομορφιάς που μου οφείλει

Η βιαστική σκληρή ζωή..

                                                Ερμιόνη..

                                               11.8.2010