Ξαναανακαλύπτω την αιχμή της κοσμοθεωρίας μου

Πολλά υποσχόμενη είναι πάντα μια μέρα κι ένας άνθρωπος

Που τρέχει μέσα της με τον εγωισμό του είναι ωραία καλός!

Ευθυδικία είναι το αγέραστο φως..

Σκαρφαλώνει πάνω στις διπλόριχτες στέγες με τα κεραμίδια

και ομονοεί να το παίρνει ο άνεμος

Και να το σκορπίζει σιγά σιγά

Ισομοιρασμένο ολόγυρα.

Τότε συμβαίνει Κυριακή!

Ό,τι βλέπω είναι εικόνα.

Μαγευτική που εξαπλώνεται-

Πρωινό που ξυπνώ κι όπως θέλει η μέρα να παίξει

Με τα χαρούμενα πουλιά παιδιά της.

Το οξυγόνο με λούζει με την ζωντανή του αξία.

Πάνω μου έχουν εξουσία οι σιωπές-

Κι όμως απ' τα εσώτερα μιλάω.

Να: όπως τώρα που λέω ότι η ζεστή μου καρδιά

Χωράει να πλουταίνει ο κόσμος!

Ξαναανακαλύπτω την αιχμή της κοσμοθεωρίας μου

Κοιτώντας τον καρπό μιας καρυδιάς..

                                                       Άσσος Κορινθίας..