Βαριά και τελεσίδικα νυχτώνει..

Τι θέλει τώρα ένας

Μοναχικός δραπέτης ονείρου, μέσα

Στον υπερφίαλο τούτο καιρό;

Έζησα την πρωτεύουσα σε κάθε γωνιά.

Τώρα που γέμισε αλλοδαπούς είναι σαν ένα που ωρίμασε πολύ καρπούζι και έχει

Αμέτρητα μαύρα κουκούτσια-

Υποκειμενικούς σκαντζόχοιρους.

Περπατώ νύχτα, αργά στην Πατησίων.

Τα τρόλεϊ σέρνουν αργά τις ρόδες τους και η κεραία τους

δανείζεται ενέργεια από των καλωδίων την τοκογλυφία.

Ποιός θα πληρώσει για όλα; Στα πεζοδρόμια

Παράξενες ράτσες μαλώνουν σαν για έναν που δεν κατέχουν παρά.

Πόρνες επιδεικνύουν τον σαρκικό τους παράδεισο.

Τα μαλλιά τους ανεμίζουν ξανθά μες το τίποτα. Έχει σημασία

Ο έρωτας μες το που ζέχνει όλον;

Ακούω τον ψίθυρο των φυλλωμάτων όπως

Περπατώ βγαίνοντας απ' το σκοτεινό τώρα αλσύλλιο.

Τα πεύκα τσιρίζουνε ευχαριστημένα

Που ο αέρας καταδέχεται μαζί τους να παίζει.

Ζωγραφίζω αλλιώς.

Σταματώ στο περίπτερο ν' αγοράσω μια πρωτοσέλιδη είδηση.

Είναι θλιμμένη πολύ η σελίδα.

Σχίζω την φωνή μου στα δύο και την καρφώνω πάνω στον κορμό ενός γέρικου δέντρου.

Νυχτώνει..

Βαριά και τελεσίδικα νυχτώνει..