Κοίτα που τώρα δεν με ξέρει κανείς
Κι ούτε που έχει σημασία-
μιας
Και αυτά που εγώ πρεσβεύω
είναι από άλλη χώρα τεχνάσματα.
Μιλώ πολύ….Ίσως γιατί είναι περίσσιες οι επιθυμίες μου.
Κρατώ τα ίδια κάτοπτρα που μέσα τους
τον εαυτό μου βλέπω
Που είναι κατακερματισμένος και ολέθριος.
Ακούω όμως την θάλασσα:
Μακρινή και περισπωμένη που βρυχάται.
Και τα μάτια μου
ξέρουν το αιώνιο θαύμα
Που συλλαβίζει το απολυτίκιο φως..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου