Εγώ λέω "τ' ανθάκια της μανόλιας"….

Αλλιώς περιγράφει ο αέρας τα πράγματα και αλλιώς πάντα εγώ:

Εγώ λέω "τ' ανθάκια της μανόλιας"….εκείνος τα φυλλομαδά.

Και μένει μετέωρο βασανισμένο ένα ρήμα της γλώσσας όταν η γλώσσα τόσα αντέχει.

Μέσα μου κλαίω.

Ο χρόνος ρέει και δεν συμπονεί.

Τα αυτοκίνητα με απάγουν μες την ενορχηστρωμένη χίμαιρα της πρωτεύουσας.

Βραδιάζει. Αχ πως βραδιάζει!

Και μάλλον έρχεται μια στρογγυλή βροχή..

                                                         19.6.2010