Φιλοξενώ φωνήεν που τσιρίζει

Γιατί χάνω τον χρόνο μου μ' αυτό το εγώ που φθείρεται τόσο

και ξενίζει και γίνεται κακοτράχαλος τρόπος του λέγειν

που δεν θα συμπλεύσει ποτέ με κανέναν θεό;

Ήθελα να του αφαιρέσω δύναμη αλλά, εκείνο που ήταν, ήμουν εγώ

πάντα

και φλυαρούσα περίεργα τονίζοντας την τρόπον τινά καλλικέλαδή μου ψυχή

Μα πήγα να γράψω λόγια μες το συνεχές

αόριστο βράδυ που οι κατακτήσεις μου ήτανε λίγες

υπεροπτικές νυχτερίδες που παίζοντας μες τον σκοτεινό λίγο αέρα

κάναν την νύχτα μελαγχολική μου διάρκεια.

Φιλοξενώ φωνήεν που τσιρίζει τώρα

μέσα μου

καγχαστικά

και καίγεται

όπως απ' το εγώ το τελευταίο ωμέγα

και δέομαι που των λουλουδιών οι ανάσες

φέρνουν σε μένα τον που αγαπάω παλμό..