Διαβάζω τα λουλούδια που θα γεννηθούνε, διαβάζω την ψυχή…

Επιμένουν τα άστρα να αγνοούν τις βάρδιες του θέρους που άρχισε.

Ο βραχνός βάτραχος του βάλτου κοάζει τρέμοντας το σώμα του που έγινε απρόσμενο ηχείο μιας επανάληψης.

Ο σφυγμός του μεσημεριού είναι γεμάτος αέρα πολυσύλλαβο..

Η Κατερίνα δένει τις συμπάθειες με το σύθαμπο και το λιανό ψιχάλισμα

Που κάνει τον Ιούνιο να μοιάζει άκαιρο παροδικό φθινόπωρο.

Μια μουσική χωρίς συμβιβασμό συμφιλιώνει τον όφι με το κρίνο-

Όπως κι Εκείνος θα ήθελε…

Διαβάζω τα λουλούδια που θα γεννηθούνε, διαβάζω την ψυχή-

Και ακούω την ακτινοβολία της μέρας που εντός της χώρεσαν όλοι οι ερωτευμένοι…