Εσύ φάσκεις λευκά και φιλέρημα

Διανύουμε τον χρόνο μην παίρνοντας απ’ αυτόν παρά οξειδωμένο μεράκι

που στάθηκε πάνω στα πράγματα σαν κάτι από την ψυχή μας πριν 
γίνει αρνητικό ενός φιλμ που αποθανάτισε το απίστευτο.

Εσύ φάσκεις λευκά και φιλέρημα καθώς

με την καρδιά σε φτάνω

αποσπώμενη από μια εικόνα λυρικού ουρανού- και πια

δεν έχω τίποτα να σου δώσω 
παρά ένα φιλί τρυφερό 
ένα φιλί δισταχτικό πριν γίνει

ο έρωτας ζωσμένο σε πολιορκία κάστρο.

Εκεί είναι προ πάντων το ζήτημα: σε κάνει

το μολύβι να ζεις παθιασμένα 
όλες τις πράξεις που σκαλοπάτια ανεβαίνει η απλή γνωριμία έως

τον καθαγιασμό που ένα φιλί

φέρνει μετά το πλησίασμα

στον κρατήρα του ηφαιστειακού πάθους.