παρά θιν’ αλός

Η χαρά είναι μια ζαχαρένια καραμέλα στην χούφτα μου.

Τόσο έτοιμη να λιώσει τόσο ευάλωτη

από το σάλιο των καιρών

Λέω: η ποίηση έχει αλλάξει· κρατάει μυστικά τα όπλα της· είναι

μια οικοδεσπότισσα που συνεχώς εκκαθαρίζει

τον ονειρικό οίκο της.

Την ακολουθώ γιατί μ’ ακολουθεί- φτάνουμε

κάποτε σε ένα ξάγναντο απ’ όπου

η μεταφυσική δεν μου χρειάζεται.

Τότε προσηλώνομαι στα καθημερινά καθήκοντά μου.

Παις παίζων με σβώλους και άμμο.

Ο κάθε πύργος που χτίζω παρά θιν’ αλός ευθύς

και πάλι γκρεμίζεται

παρασυρμένος από τον φλοίσβο που είναι ήρεμος τόσο

όσο κι ολέθριος.

Να το συνηθίσω αυτό: να κοιτώ τα πράγματα

με τον ρεαλισμό που επιβάλλεται

να κοιτάς ένα φίδι που αν το τσιγκλήσεις θανατερά σε δαγκώνει..