Πριν πεθάνω να προλάβω να μεταφράσω τον ουρανό

Πριν πεθάνω να προλάβω να μεταφράσω τον ουρανό που κλαίει και ολοφύρεται σε γλώσσα ηγεμονική που μου ξεφεύγει.

Ένα φλαμίνγκο που πετά ανέλπιδα και το ροδαλό απόγευμα το ντύνει κομφετί συννεφάκι οπάλιο.

Η μάνα μου που είδε και απόειδε να μην με κάνει καλά με τούτο και με κείνο της.

Ένα ανθισμένο δέντρο που δεν δήλωσε ποτέ του υποταγή και σε κανέναν άνεμο- 
μόνο την άνοιξη περίμενε και άφησε κατά μέρος τον χειμώνα.

Το φιλί που σου πήρα, κλεφτά κι όταν δεν το περίμενες κι η περδικούλα σου χτυπούσε δυνατά να σπάσει.

Το κατηχητικό των ανέμων με ρητά διδάγματα επάνω στην αυγή που τέλειωσε το ιερατικό της έργο 
τρεις φορές μες την μυθολογία της αγάπης.

Ο στίχος μου περιχαρής κι αιθέριος, αδούλωτος κι όχι προσκυνητής 
σε κανέναν που δεν νογάει τι επαγγέλλεται η λευτεριά κι αν δεν την έχεις είσαι 
άχθος αρούρης μόνον.