Μοναστηριακός καλόγερος

Απιστείς σε όλα και στον νου σου τα απλά μεγαλύνονται.

Πίνω το φεγγάρι και δεν κουράζομαι να σε κοιτώ

Που αλλάζεις τα σεντόνια

στην κλίνη τ’ ουρανού.

Η νύχτα είναι μια πλάνη που γέμει έρωτα και φωτιά.

Δάκρυο πικρό κινίνο στάζει από τα ματάκια σου που λάμπουν όπως άβυσσος αντεστραμμένη.

Η γλώσσα λανθάνει αν είναι για τα λεξιλόγια των λουλουδιών.

Εκείνο που ευωδιάζει είναι εγωιστικό τριαντάφυλλο που νίκη έχει σ’ όλα τα κρουστά του πέταλα.

Στην κασετίνα του φεγγαριού έχω κλείσει για σένα την πονεμένη καρδιά μου.

Μαθητής δια βίου στον έρωτα των στιγμών.

Μοναστηριακός καλόγερος που τα άστρα ξέρει να διαβάζει μες της λίμνης το νερό.