δάκρυα κρατώντας στα μάτια μου και στον νου τα δικά σου φιλιά..

Η νύχτα χρεοκοπεί κι όλο το κάρβουνό της στοιβάζεται

στην χοάνη του κοίλου ουρανού.

Δένονται κόμπο οι αστερισμοί κι αν ίσως μες το ποίημα δεν χωράνε

η όψη τους είναι ωχρή απ’ την απόσταση και την παλίρροια του σύμπαντος. Φεγγάρι όψιμο κι απόψε του Γενάρη τα μαρτύρια να υποστούνε

οι αλαφροΐσκιωτοι και που δεν έχουν πατρίδα.

Δες με που σε κοιτώ τούτην την ώρα που οι βουλές σου έχουν γίνει

βουλές μου.

Κανονικά τα ειπωμένα μου αποσχηματίζονται μες την κρύα νύχτα και μένω εμβρόντητος σαν κάτι παρασάγγας παραπέρα να ρεμβάζω

δάκρυα κρατώντας στα μάτια μου και στον νου τα δικά σου φιλιά..