Επικίνδυνα καλπάζει η ψυχή στης Ομορφιάς τα λιβάδια.
Κάποτε μαινάδα που αλλοτριώθηκε από τον σήμερα καιρό.
Να δεις πως μιλά στις αγρύπνιες της! Κι εκείνο που μονολογεί αλλά κι η
ίδια δεν πιστεύει
Ιανουαρίου χωρίς ψεγάδια θλίψης το ξημέρωμα· να στέκεται
πάνω στο βραχάκι το απόμερο της θάλασσας και να αναπολεί
ποιημάτων απόσταγμα καθώς ο αέρας θα σπρώχνει
αλλού γι αλλού τα σκούρα σύννεφα
κι η νύχτα θα ποδοπατά απ’ την τρομάρα της
τ’ αστέρια.
Τόσα χρόνια την μελετώ και του θανάτου ανάξιος θα φύγω.
Μόνο μου μένει η ερημιά και οι κραυγές που έμπηξα
μες το σκοτάδι να ξορκίσω όλον τον πόνο.
Ένα νεογέννητο φεγγάρι απόψε με ξεκλείδωσε
άνοιξε πάλι την καρδιά μου, να μπει
ο αέρας και ν’ ανοίξει τα παράθυρα,
σκέψεις να μπούνε ωραίες όπως πάει για ξημέρωμα κι οι ορτανσίες
γιορτάζουνε την χάρη του ονόματός τους!
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Ξορκίζεται ο πόνος Στρατή;
έτσι ρητορικά ρωτάω....
πολλά φιλιά
Δεν ξέρω Ελένη αλήθεια..
Ξορκίζεται ο φόβος; Η συμφορά; ο ξεριζωμός; Η ποίηση που την πολεμούν οι εποχές;
Δεν ξέρω αλήθεια..
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου