Αυταπάτης λόγια έχω χρεία να ζω

Νερό δνοφερόν

Και αέρα παραπλανημένε-

Πάνω από τα ευανάγνωστα φυτά-

Διαβάζω τον στίχο της μέρας

Όπως οι θάλλουσες φωνές τον αποδίδουν

Της φτελιάς, της πάσχουσας βοκαμβύλιας

             Από αύριο οι πατρίδες θα γίνουν αινίγματα

             Από αύριο που θα στενάζουν οι λαοί

             Από αύριο που το σκαιό θα καταπλακώσει τα πάντα.

Σήμερα η κόλαση της απογοήτευσης

Σήμερα η ριγμένη ασπίδα

Καταγής- ο πόλεμος

Σήμερα

Κι όλοι οι λιγόψυχοι τελείως υποταγμένοι.

Οι οικονομίες εξισώνονται στο πλην:

Πλην εγώ πλην εσύ πλην οι άλλοι-

Αυταπάτης λόγια έχω χρεία να ζω

Καυχούμενος κι οι γύρω μου σε άλλον ουρανό να κοιτάζουν..

Όμως ελπίζω σε πατρίδα της ψυχής

και ζω για άλλες περιουσίες.