Με μαράγκιασε η χολέρα των πόλεων. Πύκνωσε πολύ πάνω μου ήλιος.
Μια εποχή που αυτά που ζητώ κανένας δεν τα ‘χει
και οι νομοθέτες σε όλα όλους αδίκησαν.
Δευτέρα κυρτή, σαν χάδι δίχως ανταπόδοση.
Δευτέρα ημίγυμνη, σαν πόρνη έτοιμη για κόλασης τρόπο.
Ιερουργώ μες την ανάγκη αλλά το ειπωμένο μου
με καθίζει ξανά στο θρανίο να μάθω ανάγνωση και να αποτάξω
την μέσα μου θύελλα.
Α καιροί που με οξειδώσατε για να με κάνει ο βιοπορισμός υποταχτικό του!
Είναι που ταΐζω χρόνια το κορμί μου αμφισβητήσεις και δεν θα με βγάλει η
αναπνοή
ως το ποιητικό που αγαπώ ξημέρωμα.
Καπνίζουν γύρω μου φθαρμένα τα άστρα.
Η γένεσις φανερώνει κι άλλα απόκρυφα κι εγώ
μόνιμος κάτοικος των ουρανών, ακούω
την σιγανή φωνή της πυθίας κατάθλιψης..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου