Από τα βάθη της μέρας έρχεται αυτό το ποίημα που αρνιέται την σιωπή και
την αποφλοιώνει.
Τρέχει πολυσύλλαβο σαν αμαξοστοιχία που μεταφέρει ανθισμένες ιδέες.
Τις ώρες που ακολουθεί τις ράγες είναι ένα μικρό θηρίο που φοβίζει το
τοπίο και γκρεμίζει την ησυχία στο άωτο βάραθρο.
Τις άλλες στιγμές απογειώνεται στον ουρανό και καθόλου πια δεν το ορίζω-
Όπως δεν ορίζω την θέληση, την μελαγχολία και τον καημό..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Στρατή μου,
...αν και θάθελα να μείνω στο πένθιμο προηγούμενό σου ποίημα... -μοιάζει εξομολόγηση σε ...δύσκολη ώρα..!!!-
όμως με τούτο, και με το παιδικό τραινάκι σου... θυμήθηκα
ένα γλυκό κοριτσάκι, μ΄ένα πανέμορφο όνομα... κάπου, σε κάποιο νησί! -είναι ακόμη εκεί;
Εύχομαι να είσαι καλά, ποιητή μου,
αγγίζοντας την ψυχή
το αίμα σταματάει να τρέχει...
Υιώτα,
αστοριανή, ΝΥ
Αστοριανή
Υιώτα μου αγαπημένη
Ναι το προηγούμενο ποίημα ήταν μια στιγμή από κείνες που λυγίζουν τα σίδερα..
Συμβαίνει κάποτε κι αυτό.
Το θέμα είναι να μην φοβάσαι και να το ομολογήσεις..
Το μικρό κοριτσάκι που το λένε Μαριάννα είναι ακόμα στο νησί και κλέβει την καρδιά μου. Η μάνα της δε, η Όλγα, όπως η κόρη σου, το μαλώνει καμιά φορά το καημένο και εγώ θυμώνω.
Φιλιά πολλά σε όλους σας και να καμαρώνεις την οικογένειά σου- είναι πολύτιμο αυτό!
Δημοσίευση σχολίου