Άσε με εμένα να είμαι ναυάγιο στην στεριά
Άσε με να είμαι κοχύλι
στην άμμο
Άσε με να περικλείω μια φωνή
σε ένα που πυρώνει ο ήλιος, λιθάρι-
να εξαπολύω ξαφνικούς
κεραυνούς μου.
Άσε με να μιλώ κρυφίως με τα
πιο απλά
Πράγματα που η ζωή μας έχει-
Άσε με να λατρεύω την θαλερή
παπαρούνα
Και να φιλάω στο μάγουλο το
δροσερό τριαντάφυλλο-
άσε με να είμαι εγώ κι ας μην
είμαι εσύ αφού είμαστε ένα
Κλειστό φωνήεν του έρωτα που
με το στόμα το δικό σου μιλάει..
2 σχόλια:
εξαιρετικό!
μπράβο Στρατή!
δεν είναι μόνο ποίηση αυτό... είναι ο καημός μας!
Βίκυ
μ' αυτούς τους καημούς δυστυχώς ή ευτυχώς, πορευόμαστε..
Δημοσίευση σχολίου