Οι καιροί βρίσκουν απήχηση
στην απονιά.
Όλα είναι σκηνοθετημένα στην
σκληρή πλευρά τους.
Μουρμουρίζω λέξεις ίσα για να
απομένω ζωντανός
Ανάμεσα σε ανδρείκελα σε σκιάχτρα
και σε σαλτιμπάγκους.
Μουρμουρίζω μια ζωντανή κραυγή
που μόλις και μετά βίας κρατιέται.
Εγκλήματα του δημόσιου βίου, πολιτικές
ατασθαλίες, κλοπές..
Πόσες πόλεις αλυσοδέθηκαν για
να προπωληθούνε
Στον εισβολέα μεγιστάνα που
καραδοκεί;
Στις επαρχιακούς δρόμους βραδιάζει
αλλιώς, το ξέρω γιατί τους περπάτησα·
οι άλλοτε φιλοσοφίες δεν χωρούν
μες το αχώρητο σύμπαν του τώρα·
Ό,τιδήποτε λες μια ηχώ το
επαναλαμβάνει σαν σε μια σπηλιά ο χρόνος
Των επεισοδίων που ζεις και ο
εαυτός σου
Είναι ένα καβούρι που λοξά
πατεί
Στης ιστορίας την άμμο.
Πώς να είμαι αισιόδοξος; Ίσως τελείωσαν
Οι μέρες του καθαρόαιμου ήλιου
Και οι γλυκές νότες από ένα αόρατο
βιολί
Που έκρουε γλυκά πάνω στα
μελαγχολικά γραμμένα.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου