Πόσο θα αντέξουμε
φεγγάρι αδυσώπητο και τρέμει ο ουρανός;
Νάματα λουλουδιών
να μας πυροβολούνε, άοκνα
Να εργάζονται οι
εκπλήξεις
Κι εμείς να
σκηνοθετούμε το χάος
Ανθρώπινα, πολύ
ανθρώπινα;
Ακολουθώ την
φιλέρημη νύχτα. Με προστατεύει
Απ’ όλες τις
δύσκολες παγίδες του μάταιου. Μένω
Σε ένα σπίτι που ο
βοριάς το έχρισε
Με λάδι
χειμωνιάτικου ήλιου. Γράφω
Γιατί αλλιώς δεν
έχω αναπνοή. Σχεδόν
Πενήντα χρόνια και
δεν έφτασα στα αποκαλυπτήρια
μιας λέξης.
Όπως την ήθελα.
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
* Αρτεμις... να μην ξέρω από τοξοβολίες γρι,να πιάνω την φαρέτρα μου με λέξεις,να στοχεύω αργά
και να πληγώνω ανήξερος το ζώο της θεάς/ελάφι αρχαίο ποίημα… Σ.Π.*
...και πώς συναντιούνται οι ποιητές!
Ανήκω στον Τοξότη, αγαπώ την Αρτέμιδα, κι ειδικά τούτο το ποίημα...
Χαιρετισμούς πολλούς,
Υιώτα, ΝΥ
Υιώτα
οι ποιητές πάντα συναντιούνται..
γιατί είναι εκείνοι που ξέρουν να βλέπουν πέρα από το ορατό.
Τα φιλιά μου!
Δημοσίευση σχολίου