Κάθε λέξη μια καταγραφή στο
άωτο
μερικές μένουν
θρυμματισμένες σαν αγάλματα
μετά απ’ την ανασκαφή
το φως σκεπάζει επιπόλαια
την πεδιάδα με τον άπεφθο λόγο του
πουθενά δεν ανήκει η μελαγχολία
που έχω
νίψον ανομήματα λοιπόν, νίψον
τας χείρας
ο κόσμος προχωρά κι αν ακόμα
το ξέρει πως σφάλλει
η αγάπη αγγίζει το σώμα μας
και το μετουσιώνει
πεταλούδες πετούν ανέμελες
σε μια γιορτή της χαράς
από ’ναν τάφο ανασταίνονται
ιεροφάντες του καημού
ανάμεσα στα δάχτυλά μου
ανάμεσα στο σώμα μου
μια σιωπή που ριγά και
δωρίζει διαύγεια
στο εύρος της επιδερμίδας..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου