Να ωραία που ακούγεται η σιγαλιά

Να μαντέψω το όνομά σου αλλά τα μάτια σου δεν χωρούν πουθενά και δεν είναι πειθήνια

σε κανέναν  έρωτα.

Τεταμένα ανάμεσα σε απροσδιόριστες αγάπες κλώθουν το νήμα μιας ιστορίας αβρής.

Με σύγχυση, ανάμεσα στην καθημερινότητα που ξεθυμαίνει, με υποταγή

τα φεγγάρια κάνουν το κύκλο τους φορτίζοντας 
το ασήμι τους πάνω στην πλάτη των ορυκτών και εκλαμβάνουν διάρκεια.

Οριοθετώ έξω απ’ την αγρύπνια μου τον οίκο σου, αντιστέκομαι

στου χρόνου το μαχαίρωμα, ελπίζω

εισβολή στου ύπνου τον εφησυχασμό αγγελόμορφων πλασμάτων τις ώρες

που ο ζωδιακός τολμά μια απώτατη κίνηση

ανατροπής κατά τον χαρακτήρα μιας νύχτας.

Να ωραία που ακούγεται η σιγαλιά

μέσα μου    κι ας την χαρακώνει

ο αυλός που ακούγεται

των μακρινών αστεριών!

Τις νύχτες που αποτολμώ μια κίνηση έξω από τα καθιερωμένα και

είσαι

κοντά μου τροφοδοτώντας το κρύο μαχαίρι της θλίψης με ένα

μέλι που με κάνει να αναζητώ κι άλλο τον πόνο.