Ήσουν μελαχρινό κελεπούρι.

Των δρόμων οι θόρυβοι όπως για καλά ξημερώνει κι η πόλη

εγκαταλείπει τα όνειρα. Στις γειτονιές

ζει πάντα η δίψα για αναζητήσεις.

Ξεκουμπώνουν τα σύννεφα από τον ουρανό.

Η γη αποκρυπτογραφεί την κόψη τους.

Στην πρωινή παγωνιά αντιστοιχούν ζεστά μπλουζάκια

και μπότες ψηλές ως το γόνατο.

Ήσουνα μάλλινα γαντάκια και παλτό

και δυο ματάκια γελαστά που έπαιζαν.

Ήσουν μελαχρινό κελεπούρι.

Διατυπώθηκες σαν σκέψη που ξεγυμνώνει την αλήθεια της

και υπερβαίνει τον πόθο.

Μοντέρνα σταχτοπούτα επερχόμενης άνοιξης.

Ανάμεσα στα χέρια σου,

σκοντάφτοντας να πέσει μπροστά σου

ο πόθος μου

σαν ένα παιδί έπαιζε τρυπώνοντας

κάτω απ’ τα ρούχα σου,

όπως

η φαντασία μόνο ξέρει

που σε όλα ανθίσταται.