Εκεί που ζορίζονται
οι ρίζες κι ανάμεσα
Στα χτενισμένα
αγριόχορτα, ένα πλατάνι
Ψηλώνει απ’ όλα πιο
ιερατικό.
Καημός του τοπίου,
φυλαχτό της επίγειας καταιγίδας.
Ρίχνει και
ξαναρίχνει τα φύλλα του, κάτω απ’ την γλώσσα του
Φυλακίζει τον άνεμο
Σαν μια καραμέλα
ασώματη που σε όλα ανατριχίλα σκορπά.
Το πρωί που
ξημερώνει
είναι το φαρμάκι
της υγρασίας που περονιάζει τους κορμούς των δέντρων
και μιλά
Λιγνές φωνούλες που
η χλωροφύλλη ξέρει.
Ανασκουμπώνει τότε
τα μανίκια του και διώχνει
μακριά τον ύπνο
Του κότσυφα και του
αγριοπαπαγάλου που σαλεύει
μες τα φύλλα του
για να αρχίσει κράζοντας
στριγκιά
να σχηματίζεται το
πρώτο μανουάλι της ημέρας..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου