Σαντορίνη…

έργο της Χρυσούλας Μαυροπούλου




Έσταξαν μέλανα θυμό τα δευτερόλεπτα

στο ρολόι της γης

έσπασε τσόφλι το αυγό του τρόμου

η πέτρα γέννησε απρόσκοπτη θύελλα

θρυλικές θάλασσες γεννήσανε αύρες

πιο κοντά στο κονάκι του πόντου.

Ο αυτοκρατορικός ήλιος μαστίγωσε το πέλαγο

με πορφυρή φωτοχυσία

Τόσο ύψος τόσος θάνατος

τόση προσμονή τόση εγκατάλειψη

η μέρα έγειρε αβέβαιη κατανοτιά.

Μελανό γινάτι θεού που κοχλάζει

ψυχή αψιά

ένα πετροχελίδονο

αφήνει σώα τα μωρά του

στου γεροΠοσειδώνα την γενειάδα-

Καταβυθίζονται οι σβιλάδες των ανέμων

μες την κοιλιά της θάλασσας

κι αναγεννώνται

πενταπλάσιες

στο δυναμόμετρο της άνοιξης-

Αναμερίζουνε πειθήνια τα νερά

να βρει εστία ο μακρινός Προφήτης..

Ανταλλάσω τον θρύλο σου μ’ έναν μύθο αρχαίο

ζεύω την λάβα σου στο αλέτρι των αρχαιολόγων

τινάζω την παμπάλαια σκόνη σου

πάνω στις άγραφες σελίδες μου, υπομένω

την θλίψη των βράχων σου

αδηφάγα ορθώνεσαι

πάνω από τα κύμβαλα της μέρας

να διαβείς με βήμα εξουσιαστικό

την μέγγενη των εποχών που σ’ εγκλωβίζουν.

Συσκεπτόμενη μες την αυγή του πελάγου

με γλάρους εξουσιαστές

αινιγματική είσαι σαν κοχύλι

που δεν λειάνθηκε ακόμη και δεν έπαιξε

τον στιλπνό ολοστρόγγυλο ρόλο του..

Εθελούσια θυσιάζοντας πλάτος

αποκόμισες οφέλη ηλιοβασιλέματος

ναυαγισμένη μες την θάλασσα που περισπάται

απ’ του ουρανού την ζήλια..

Ποτέ δεν πάτησα τους όρκους μου

ποτέ δεν παρέκλινα απ’ την ευθεία ματιά

μέσα μου αναστήθηκες ηφαιστειακό κέρας

που ξεσηκώνει αντιρρήσεις

καυτή και αγέρωχη

με μνήμη που ζητάει τα ρέστα

απ' το ταμείο του εφησυχασμού.

Πάλι εκεί που σε γονάτισε ο καημός της λάβας είσαι

κουρντίζεις την κιθάρα των ανέμων

μισοφαγωμένη από την λαίλαπα του κρατήρα σου.

Εκεί που είδα την χρυσόμυγα να πιπιλάει τα ζουμερά μεριά σου

και μετά είδα το ατσάλι της θάλασσας να σκίζει

πρωραίο αιδοίο της οικουμενικής Μεσογείου.

Ο γκρεμός της νοτιοανατολικής πλαγιάς σου

φοράει το μπανιερό του και βουτάει

στα βαθιά

που ο ήλιος

δαγκώνει την επιδερμίδα σου

και τα ·μη· σου κάνει ·άντε προχώρα·

επάνω στον αφρό που γαργαλάει

τα ακρογιάλια σου-

Σκάνε πυροτεχνήματα του γέλιου σου

λιγωμένα-

στο αντιμόνιο της αναπνοής σου

ευδοκιμούν λίθου τομάρια..




9.7.2012