Παρέμεινε ο άνθρωπος σε όλες τις εποχές του με κοφτερούς οστεοθλάστες.

Πως θα τελειώσουν τα φεγγάρια τον οίστρο τους, οι μαγικές

συλλαβές τ’ ουρανού

τον σκοπό τους; Ο χρόνος φεύγει και βαφτίζονται

στην ρίμα τα φωνήεντα

Άστρα καταλαμβάνουν τ’ άπειρο-

Τυφλά, πυροβολούν στα τυφλά

οι ποιητές προτού κάτι πεθάνει

και λαβωμένο το συνάξουν στην σελίδα τους.

Αν σκαρφαλώσεις ως τον ουρανό

θα δεις την ταξιαρχία των νεφών που καμώνονται με λευκότητα τόση

τα αθώα τέκνα του σύμπαντος.

Πουλιά πετούν και πάνε.

Η πόλη κάτω ολοφύρεται και άπελπις

βαραίνει μέσα στο τσιμέντο και την παρακμή.

Γυαλίζει το νίκελο των κτιρίων. Οι υαλοπίνακες.

Ένας άνεργος θυμωμένος πολύ σιχτιρίζει

την τύχη του, θύμα που σημαδεύτηκε σκληρά.

Κάθε θρησκεία για τον πόνο αδιαφορεί.

Στην πραγματικότητα όλα αλλάζουν αλλά κανένας

νέος νόμος δεν θα εγγυηθεί την αποθηρίωση.

Παρέμεινε ο άνθρωπος σε όλες τις εποχές του

με κοφτερούς οστεοθλάστες.