Υπέρ εσού και υπέρ εμού

Καταρρέουν στο φως τα ψιμύθια της μέρας

Επιπλέουν οι αγρύπνιες μας-

σαν να εξέχουν θαυμαστά από τον ύπνο

Των άλλων-

Κάπου κοντά στο να κάνει τα λαθάκια της κι η ιστορία

Φοβάμαι ανοίγω πάλι το παράθυρο

Κοιτάζω τα άστρα

Ζω σε μια χώρα που ανήκει σ’ ένα μακρινό πουθενά..

Ανάκτηση της αστραπής

Όχι των αισθημάτων, των γεγονότων

Ακαριαία τα πάντα χλομιάζουν

Οι κραυγές του αθώου πνίγουν για τα καλά την ησυχία

Νέα έτη και έτι να περιμένω την συντέλεια

Κατά τας γραφάς

όλα θα μου ανήκουν

κάποτε

Ξεθυμασμένα..

Όνειρα ποιώ κι όνειρα άκαιρα σιτίζομαι

Χαλκευτής μιας συνείδησης που αναπολεί

αφράτο ουρανό

Υπέρ εσού και υπέρ εμού

του ιδίου

Ο κόσμος 
βαραίνει τσιμεντένιος και αδαής

Από στιχάκια κι αλληλεγγύη θαυμάτων..

                                                 1.1.2013