Με φτάνει ο θόρυβος- σαν να είμαι
ένα μεγάλο αμόνι
που πάνω του σφυροκοπά η ζωή
τις εκδοχές της θλίψης.
Μόνος στην κάμαρα. Με θέα την λύπη.
Δεν είμαι το κέντρο κανενός κύκλου,
είμαι η συντέλεια μιας παρακμής που για λίγο
εντείνεται
Και πληγώνει το φιλέρημο άστρο.
Αχνά στην μνήμη λουλουδιών φαντασμαγορίες
δυνητικές, κρότοι που αναστατώνουν
τον ύπνο, ιερές μορφές
μέσα στο δάσος που η νύχτα το ελεεί
με ξαφνική λιανή βροχούλα.
Αφήνω τον ψίθυρο της ψυχής σου να φτάσει
στο κατώφλι μου.
Αφήνω το φως να στεγνώνει
την αντιπαράθεση των σκιών.
Ζω αναζητώντας την διττή έκλαμψη
του Καλού του Κακού και του σκότους
που προηγείται όταν οι λέξεις διασαφηνίζουν
την νίκη, πάνω σε όλα, του Νου.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου