Τα τελευταία λόγια πριν η σιωπή σπάσει το κομπολόι της

Τα τελευταία λόγια πριν η σιωπή σπάσει το κομπολόι της

και σκορπιστούν στο πάτωμα οι χάντρες.

Πάλι το πρωί θα παρακολουθώ την δεντροφύτευση, πάλι

θα μαλώνουν οι απέναντι

ένοικοι για μια παρτίδα τάβλι, πάλι

ο ήλιος θα ευεργετεί τα φυτά στις γλάστρες ακουμπώντας το πάθος του

πάνω στα όμορφα φύλλα τους.

Ο θάνατος θα δημιουργεί το αντίγραφό του

πάνω στα πρόσωπα των περαστικών. Απ’ την αφή

ως το χάδι που δεν βρήκε ανταπόκριση 
θα είναι μια γέφυρα γκρεμισμένη

που τσουλάνε επάνω της αμαξίδια αισθήσεων και παραισθήσεων.

Η ηγεμονία της λογικής θα κάνει τα πράγματα πεζά και αριθμημένα

όπως θα καταχωρούνται μες του Ιανουαρίου τα τεφτέρια που γέμισαν

προσμονή και ανάμνηση.

Στους δρόμους ασάφειες επιδιώξεων οδηγούν τα γυαλιστερά αυτοκίνητα

πηγαίνοντας τα προς το κέντρο της πόλης που κάτι

κρατάει απ’ την παλιά της δόξα και σουλουπώνεται

με νεραντζιές που ωραία στολίστηκαν.

Ο χρόνος προπονεί τον άνθρωπο στα γηρατειά.

Ο άνθρωπος γυμνάζει τον θάνατο στην υπομονή.

Όλα τελεσφορούν προδεδικασμένα..