Μέρα αντίσκηνο της προσφυγιάς,
στον μαχαλά σου
τόσοι καίγονται.. Πατρίδα
δεν έχουν οι πολλοί και ζητούν
να πιαστούν από μια σχεδία
καρυδότσουφλο χίμαιρα
Πλέοντας προς μια ελπίδα
κάτι
Λίγο πριν νιώσουν τον
θάνατο.
Κρυώνει. Στις καρδιές και
στον κόσμο.
Τσιρίζουν επαναστατικά φωνήεντα
κι οι ποιητές αθετούνε
Της αγάπης τον όρκο. Ευηκοΐα
βαρηκοΐα μες το χλωμό
Σύννεφο κι όπως οι ώρες
προχωρούν όσο να φτάσει
Το μεσημέρι θαμπό και
χειμωνιάτικο- σαν ένα δέντρο
Που το κατάφαγαν οι άνεμοι
και του βοριά η αλήθεια.
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Πέπλο του παγετώνα, μόνιμο πανωφόρι στα γυμνά χρόνια.
Τα φωνήεντα αναθεματίζουν τη στιγμή, κι οι ποιητές αντέχουν όλο το βάρος των όρκων....
Σ' ευχαριστώ που είσαι εδώ.!
αοράτη
Αν υπάρχει έστω και ένας που διαβάζει, η ποίηση έχει λόγο να γράφεται.
Ή μάλλον, έχει προσανατολισμό να εξυμνεί τα ωραία που θα υπάρχουν πάντα μέσα στην μιζέρια της πικρής μας ζωής.
Καλημέρες από το ελληνικό σύμπαν!
Δημοσίευση σχολίου