Η μνήμη πιπιλάει τον χρόνο σαν
για να του κλέψει ηδονή.
Θυμάμαι κάτι μέρες δύσκολες
στην Κύπρο
που η ζέστα ήτανε μεγάλη..
Άσπρα πανιά ανέμιζαν επάνω
στις ταράτσες.
Ιδρώνανε για να ιδρώνουν τα
πουκάμισα.
Άκουσα την φωνή του μουεζίνη
που καλούσε για την προσευχή.
Σταμάτησα.
Το απόγευμα κρατήθηκε σαν σε
ισορροπία
επάνω στο κορμί της Λευκωσίας.
Μα η πατρίδα πάντα και παντού
συνέχεια μάτωνε.
Μόνο η καρδιά μου έκλαιγε
ελληνικά..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
*...Μα η πατρίδα πάντα και παντού συνέχεια μάτωνε.
Μόνο η καρδιά μου έκλαιγε ελληνικά...Σ.Π.*
... πιστεύεις ότι με τον ίδιο τρόπο
υποφέρει κι η καρδιά μου, για την πατρίδα;
Όμως, τώρα, ζητάει και για τ΄ασήμαντα από μας!αφού, ...μαζί δεν τα φάγαμε, γιατί;;;
Χαιρετισμούς,
Υιώτα
αστοριανή,
ΝΥ
Υιώτα
ναι πιστεύω ότι η καρδιά σου αγαπάει πολύ πιο πολύ ελληνικά απ' ότι κάτι άλλων εδώ στην Ελλάδα.
Να προσέχεις τον εαυτό σου και να μην σβήσει μέσα σου αυτήν την ωραία φωτιά.
μετάδωσε την στα εγγόνια σου.
ο ελληνισμός πρέπει να αντέξει!
Φιλιά σε όλους σας!
Δημοσίευση σχολίου