είσαι μια ορχήστρα χειλιών και μοιραίας κατάληξης.

Πονάει το αίμα μου πονάει η καρδιά μου και απ’ το φιλί που σου πήρα

μικρές φλογίτσες πασίδοξες υψιπετούν ως το ποιητικό σύμπαν που έπλασα να σε κοιτώ φυλακισμένη

ιέρεια σε μια θρησκεία που δονεί τα θέμελα των ουρανών.

Είναι αυτά τα λόγια που θέλω να σου πω, αέρινα κάποτε, είναι αυτά τα λόγια

που πάνω τους ένα δάκρυ γράφει θλιμμένη επικράτεια, είναι αυτά τα λόγια

του καημού των καημών.

Έρχεται ωραίο το βράδυ· κιθάρες πλέουν γλυκά την μουσική· είσαι μια ορχήστρα χειλιών και μοιραίας κατάληξης.

Είσαι μια επική νότα που εγείρει τα πνεύματα της θάλασσας και απ’ τις κερήθρες παίρνει το μέλι

να γλυκαθεί ο ουρανίσκος της παθιασμένης φωτιάς.

Αν μεταφράσω την κάθε ματιά σου θα μείνω μ’ ένα λίγο αποτέλεσμα

αύρας που πνέει στεντόρεια σαν μια φωνή που καλεί σε συνομιλία τον ίδιο θεό

που λέει κι επιμένει πως σ’ έπλασε..