Ο χρόνος πάντα εκδορεύς.

Μια συννεφιά με κρύο όσο να πεις άφαντο το φεγγάρι και οξύμωρος ο πόνος του.

Ταριχευμένες λέξεις στον γιαλό κι η ποίηση αμνάδα που ξεκόπηκε απ’ το κοπάδι.

Πεύκα κουράστηκαν να βελονίζουν τον βοριά. Σωπαίνουν.

Ή σιγοψιθυρίζουνε έναν σκοπό αλλότριο.

Τσούζει το κρύο. Η πόλη γδάρθηκε από την μάχαιρα του αιώνα. Ο χρόνος πάντα εκδορεύς.

Συνάζω τις ευθείες μου και τελικά κρατώ στα χέρια μου μια περιβόητη τεθλασμένη

Που σαν Αππία οδός με πάει στην ονειρική ιδεατή βασιλεύουσα.

Σκιρτώ.

Η καρδιά μου σφίγγεται. Η κιβωτός

Που σηκώνω είναι η απόκρυφη αυτή

Που καθρεφτίζει την ζωή μου την λύκαινα..