Εκεί που περπατώ ,
κάτω από κάτι κουτσουπιές μια ομαδούλα
χαρωπή από πανσέδες
γέρνει ευτυχισμένα το μικρό
κεφαλάκι της στο
φύσημα του αέρα.
Το χώμα ψηλώνει σαν
άρτος
που η μαγιά τον
φούσκωσε.
Χτυπά της εκκλησίας
η καμπάνα.
Πιο κάτω, στην
λίμνη, οι πάπιες
ζητούν ένα ψιχίο
αγαθό.
Ο ήλιος λαβώνει την
μέρα και την ησυχία.
Στα πεύκα πέρα
ακούγονται
ψιθυριστά μυστικά
των περιστεριών.
Ερωτεύομαι την μέρα
και κάνω
πως αγνοώ το
σκοτάδι που κουβαλά η ψυχή.
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Ας κάνουμε πως ζούμε..
Θα περάσει η ρημάδα.. δεν είναι αιώνια για τον καθέναν μας..
Καλή σου μέρα Ευστράτιε..
ελίτσα
να λοιπόν που ζούμε λαχανιασμένα θλιμμένοι.
καλημέρα Ελιά!
Δημοσίευση σχολίου