Αν ο Μάιος…

Αν οι επιλογές μου, τα συσκεπτόμενα

άνθη,

οι παπαρούνες

που δρέπουν το άλικο

παρθένες,

τα χαμομήλια

δοκησίσοφα

και αναπλασμένα, οι ιαχές

των δέντρων, η αντήχηση

κάτω από τον ουρανό

το βιολί της μέλισσας  

λυρικό και άοκνο,

οι νότες

των χλοοφόρων αναμνήσεων, εγώ

που σ' αγαπώ και δεν σε έχω,

η διαπραγμάτευση που βασανίζει τον αέρα μου

το εθνικό μου καθήκον, ο καπνός

των ονείρων που εξατμίζονται στο πρώτο φως της μέρας,

η ανάσα μου

σχηματισμένη πάνω στης αιωνιότητας το μανίκι,

το ποίημα μου

μισοτελειωμένο σαν ένας τελάλης αχινός

που κυοφορεί όλους τους κινδύνους

μιας αόρατης θάλασσας..

Αν ο επουράνιος ιδεατός Μάιος…

Ο ποιητής…

Τώρα που αποκτήσαμε βάρος, η ψυχή μας δεν έχει πια το γνωστό εμβαδόν της.

Είναι μια πλατφόρμα χαράς που εδράζεται πάνω σε λυπημένα θεμέλια.

Όσα ομιλώ είναι ορμέμφυτά που να τα ξεδιαλύνω δεν μπόρεσα.

Λουλουδίζω- νομίζω τολμηρά λουλουδίζω.

Αντέγραψα του αιθέρα τα ύψη.

Δεν θα με συγχωρέσει ο θεός.

Τόξεψα μες την ερημιά και ξέρω:

Αν είναι να μονάσεις ποιητής, πολλά ζητά η ψυχή σου και αυτόκλητα καίγεται..

Αστείο των καιρών…

Αυτό που επιστρέφει είναι εκείνο που μήποτες χάνεται

Αγαπημένη μου.

Μεσημέρια έχει ο Απρίλιος και δονήσεις μεγάλες και ευθείες

Κι ας πνέει τα λοίσθια.

Νταούλια των ανέμων, μπολιάσματα που τα τολμήσαμε

Κι ας ήταν κοροϊδευτικός ο άτσαλος καιρός.

Τι να φορέσεις σήμερα που ήλιος φαίνεται και κρύβεται;

Ας βάλω μία ψυχή κοντομάνικη.

Άλλαξε λέει ο Μανωλιός και έβαλε

αλλιώς τα ρούχα του- όπως η Ελλάδα.

Κάνει το σκέρτσο της πολιτικά ή δίνει άλλοθι

 σε κείνους που θα ήθελαν να στραγγαλίσουν;

Αστεία μπαλώθηκαν οι μνήμες μου.

Κι οι σκέψεις επίσης.

Κακόγουστο αστείο των καιρών..

Ας με δικάσει η σιωπή μου…

Προσεκτικά: ένας ψίθυρος εντείνει τις αγωνίες μέχρι κόκαλο,

Μία φωνή σκαλώνει πάνω στα κεραμίδια της νύχτας·

Γράμματα, πολλαπλασιασμοί, αριθμοί,

Διαιρέσεις, προσθέσεις, όλα του αυτού εαυτού-

Σκυλεύουνε τούτην την εποχή οι άρχοντες

πάνω στα πτώματα σκληρότητα-

Έξοδος, Αριθμοί, Δευτερονόμιο, άκου

Τι απ' τα νιάτα σου έρχεται·

Οι νυχτερίδες δεν ευελπιστούνε·

Ο άνεμος σπέρνει ζαλάδες πάνω στην αγαπημένη λεμονιά·

Μυρίζει ευαισθησία και αντίλαλος από παράδεισο·

Θαμπά έρχονται τα κεκτημένα να θαφτούν

Κάτω απ' την μέρα που τέλειωσε·

Ας με δικάσει η σιωπή μου..

Θρησκείες που περιφρόνησα δίπλα μου υπάρχουν..

Αθώος συλλογισμός ενός που άκαιρα μάλλον μονάζει..

Ποιός επιβεβαιώνει το Αθώο- ποιός

Ταξινομεί τα αγαθά κι όλο του λείπονται οι καλοσύνες;

Μες τον ντορβά της Ιστορίας το χέρι ψάχνει κι είναι μπόλικος ο πόνος· μπόλικα των κριμάτων τα αίματα· αυτός που άκουσε ένα βράδυ κανόνια και είδε

Τ' αεροπλάνα να πετούνε πάνω απ' το κεφάλι του

Στέλνοντας καταπάνω του τις βόμβες, αυτός

Ξέρει από φόβο και τρόμο. Και οι μανάδες

Που είδαν τα παιδιά τους κουρνιασμένα

Πίσω απ' τον γκρεμισμένο τοίχο, μόλις

Δυο μέτρα μακριά απ' τον προηγούμενο θάνατο, αυτές

Ξέρουν να πουν τι είναι απόγνωση..

Δεν θα εξακριβώσουμε με σιγουριά ανθρώπου τίποτα.

Η γη τρομάζει και η αθωότητα εκβάλλει τα μεσάνυχτα από το δέλτα του ουρανού

Στον αδιάφορο ψυχρό γαλαξία.

Τα πυροβόλα δεν θα γράψουνε ποτέ μουσική.

Οι κάννες τους εξέχουν μες το αύριο σαν μία απειλητική μορφή φιδιού που δάκνει το κορμάκι του έρωτα. Τι βρήκα

Και τι δεν βρήκα ψάχνοντας μέσα στα χρόνια που

Σκούριασε το κατόπιν μες τα χέρια μου, εγκλωβισμένο

Στο νυν μιας θύελλας που έντυσε τις μέρες τούτες μ' απονιά και υγρασία;

Μυστήριο των μυστηρίων που σεμνά η Ποίηση έτσι ορίζει- και που την υπηρετώ

Σαν παπαδάκι που βαστά στα τότε νιάτα του τα ιερά εξαπτέρυγα..

Σε είχα και με είχες…

Λήθη στον κενό χρόνο που τρυπά το καύκαλο να μείνει

μόνο η σκέψη του αθάνατη·

Κι ο νους που συνηγόρησε με τον φόβο να καταπλακωθούνε

όλα από τις βδομάδες που πέρασαν βασανιστικά

Καιόμενη βάτος.

Σε είχα και με είχες.

Εκεί που το ήθος της εποχής δεν ήταν ποτέ το καλύτερο κι εγώ

Κρατούσα αποστάσεις από του όχλου τις αγάπες.

Σε είχα και με είχες όμως:

Με νου με καρδιά με τις αισθήσεις μου-

Έτσι, σαν που θα έμπαινε ο Μάιος και τα στριφτά κοτσίδια σου γυαλίζανε μελαχρινά κάτω απ' τον ήλιο-

Στρέφοντας τα ηλιοτρόπια και την τρελή πεταλουδίτσα μου αλλού.

Νοσταλγία…

Αυτό που είναι δίπλα μας αυτό θα μας προδώσει

Αφήνοντας κάποτε να το κλέψει η θάλασσα

Σαν ζωή που την φυσάει ένας φιλόδοξος αέρας

Και χάνει το νηφάλιο βάθος της.

Κατευθείαν λευκά   λουλούδια που χρησμοδοτούνε    και κρύβονται

Πίσω από της γειτονιάς τα σπίτια   στον δρόμο

Που βγάζει έξω απ' του χωριού την αλάνα.

Ένας καπνός από φωτιά στο τζάκι ανεβαίνει λιγνός

Και στέλνει τα ψιθυριστά σινιάλα του

Χειμωνιάτικα λόγια

Που πυρπολήθηκαν απ' την διδασκαλία της φωτιάς.

Βρίσκω τα τρυφερά γλαστράκια σου να μου γνέφουν

Μαφιόζικα τολμήματα   στα τέλη Απριλίου   εκεί

Που κι ο αιώνας με ξάφνιασε και η ανάγνωση

Πολύ μακριά απόψε με πήγε

Στα μέρη μίας νοσταλγίας να σε είχα απόψε κοντά μου..

Κάτι φορές ζητώ ένα έλεος..

Κάτι φορές εξακοντίζω μήνυμα κι ας λείπουνε οι ορατοί αποδέκτες-

Κάτι φορές και μ' εμένα θυμώνω γιατί

Με δάγκωσε η ολιγωρία μου-  κάτι φορές

το μυστικό μου είναι μια πλουραλιστική σφεντόνα που

Στέλνει την πέτρα μακριά, στο υπερπέραν όλων των θρησκευμάτων.

Συλλέγω φως και το σκοτάδι πολεμώ

Ανοίγοντας τα αόρατα φτερά μου-

Κάτι φορές αυτός που είμαι εγώ

Κλονίζεται κι από την λύπη·

Κάτι φορές ζητώ ένα έλεος

απροσδιόριστο..

Φεγγάρι στην γειτονιά σου..

Κανέναν δεν άφησε να κοιμηθεί το φεγγάρι.

Οργάνωσε την συναυλία του κάτω από την μύτη της νύχτας

Και μέθυσε από τα ανθισμένα γιασεμιά.

Μ' ένα μπλουζάκι μακό, με ένα χτένισμα ατημέλητο..

Πήρε την ανηφόρα τ' ουρανού και ήρθε

στην μακρινή γειτονιά σου

Να τραγουδήσει μπρος στα σκαλοπάτια σου.

Φφςςς ο άνεμος φφςςς η νότα που έπεφτε

Από το κάθε σκαλοπάτι μέσα στην αιωνιότητα:

Ο έρωτας όπως σιρόπι έδεσε

Πάνω στα μάρμαρα που τα μεσάνυχτα

μοιάζανε σαν μπαμπάκι καθαρό.

Εκείνο το πρωί σε βρήκαν να χαμογελάς αναίτια-

Κι όσοι δεν ήξεραν, το πίστεψαν πως ήτανε -και ας μην ήτανε- έτσι..

Νεράιδες οι τώρα…

Βούλιαξα ανάμεσα στα φυτά που έστελναν το σάλιο τους ως πάνω, στην ατμόσφαιρα του κήπου.

Η νύχτα με βρήκε να θυμάμαι των ματιών σου την λύπη. Αγγίζω

την φρόνηση των νυσταγμένων πουλιών.

Στο στήθος μου σκηνοθετεί μια λαχτάρα.

Ποιώ αναίτια και σε καλό μου βγαίνει.

Με συνδράμει με την συμπάθειά του ο θεός.

Συναντώ τις ιέρειες του ανάμεσα στους πεσμένους κίονες.

Ο ήλιος βουίζει.

Η μέρα έρχεται.

Μυσταγωγία πριν ο κόσμος πιεί τα δηλητήρια της φιλαυτίας του.

Ένας ύμνος σαν καπνός ανεβαίνει

Προς του κοιμητηρίου τον ουρανό:

Εκεί όπου ξαγρύπνησαν οι φοβερές τσιγγάνες της γραφής..

Αλλαγή στην πορεία των χρόνων..

Αμνησίκακο απόγευμα· οι τροχιές των αστεριών μαγνητίζουν τον γαλαξία με θαλερό ηλιοβασίλεμα.

Εγώ σκλήρυνα καταπώς μου τα είπε ο φίλος..

Απέκτησα καβούκι που δεν είχα· παλιά

Ήμουν πιο τρυφερός

και ντελικάτος· τώρα

Προσβλέπω σε αντωνυμίες εγωιστικές.

Αλλά έτσι δεν είναι ο άνθρωπος; Κινεί

Για την ζωή με μια ψυχή αβρή και στην πορεία

Ζεύεται σε υνί που οργώνει την καθημερνότητα

πολύ σκληρά

Ώσπου να γίνει ο ίδιος που δεν ήτανε αυτός

που και το γέλιο του έχασε: κυνηγημένος

λαγός..

Και να σταθείς στα όμορφα λιβάδια

θα σε ντουφεκίσει ο Χρόνος-

θηρευτής..

Ο έρωτας στην επαρχία..

Ταξιδεύουν στον χρόνο:

Λόγια που βάφουν ερυθρά την σιωπή και πανσέδες

Που κρυφογέρνουνε το κεφαλάκι τους

Να πουν το φοβερό τους χρωματιστό μυστικό.

Στο μπαλκόνι η Ελένη ποτίζει.

Ωραία τα μαλλιά της κυματίζουν σαν μία σημαία μελαχρινή.

Βλέπω τα μάτια της.

Εκείνα που δονούν την επαρχία σαν σεισμός που την καρδιά μου αναστατώνει.

Μου ρίχνει μια κλεφτή ματιά.

Ο έρωτας περιστρέφεται γύρω από κάτι που δεν είπα και δεν είπες..

Εποχή…

Συμβαίνει παράξενη Άνοιξη, αμετάφραστη σ' όλα για όλα.

Συμβαίνει του κυνός το αλύχτισμα όταν βραδιάζει και οι σκιές φλερτάρουν με τον φόβο..

Μπετόν σαν τοίχος που την μοναξιά μας προφυλάσσει.

Μπετόν ποτισμένο με το ντελίριο της κατάθλιψης μπετόν.

Αυτοκίνητα που κορνάρουν εκνευρισμένη υπόθεση.

Άνθρωποι αγενείς χωρίς να φτάνουνε όταν πεθαίνουνε και κάπου.

Άνθρωποι που το λες ότι θα ζήσουνε αναίτια-

Άνθρωποι μες την φορμόλη της αδιαφορίας τους εκτεθειμένοι.

Ψώνια και των βιτρινών τα δολώματα-

Κατανάλωσε για να δηλώσεις ότι αλήθεια υπάρχεις..

Φορέματα, φούτερ, παπούτσια αθλητικά, μακό μπλουζάκια:

Μιλούν όλα την μόδα της φευγάτης εποχής.

Οι πόλεις μάχονται κι εμφύλια σπαράσσουνε η μια την άλλη.

Οι πόλεις μένουνε στο έλεος φιλόδοξων δημάρχων.

Μπούχτισα από απανθρωπιά τριγύρω μου και παρακμή.

Μπούχτισα από κείνους που για ένα γρόσι κάποτε θα σκότωναν.

Κι εγώ που σ' αγαπώ μένω με τις ρομαντικές απόψεις μου

Να βάζω στην βελόνα μια χοντρή κλωστή

Και να πασχίζω να μπαλώσω έναν ιδεαλισμό που έχει ξεφτίσει..

Μένεις σε άλλη παρομοίωση κι εγώ τούτο το ξέρω-

Για να τρέχω κάτω από τα σύννεφα

γυμνάζομαι σε μια σιωπή βελουδένια.

Το ακρωτήρι αφήνει την αψάδα του στην θάλασσα - 
και σαν σε παλιά γειτονιά

Το στενάκι μυρίζει ασβέστη.

Μένεις σε άλλη παρομοίωση κι εγώ τούτο το ξέρω-

Προκαλώ του εαυτού μου τα μυστικά· 
προσβάλλομαι από μελίγκρα των ονείρων.

Έλα σαπούνι μου να απολυμάνεις την κάθε σκέψη που κάνω.

Την νύχτα είμαι άλλος.

Έχω σημάνει κάθε δύσκολο συναγερμό..

Τα γεράνια βλέπω που αρνούνται να είναι όπως ο κόσμος τεθνεώς.

Τα φυτά εισβάλλουν επάνω μου.

Εφαρμόζουν τον αγαπημένο αποκλεισμό τους

Και στην καρδιά μου ακόμα..

Ώρες σκοτεινές…

Στον παρανομαστή της αυταπάτης

Ηχούν σαν παρατσούκλια ξοφλημένης ειρωνείας

Τα λόγια μας.

                          Και η ανηφόρα γυαλίζει

Κάτω από το φεγγαρίσιο φως.

Της κουκουβάγιας η φωνή, άκαιρος θάνατος.

Κι όταν διαψευσθώ -δεν είμαι· αληθινά δεν είμαι..

Μπορεί και ποτέ να μην ήμουν δηλαδή-

μπορεί να είμαι εμβόλιμος

σε μια ύπαρξη που δεν είναι δικιά μου.

Ψάξε να την πετύχεις την ορθόδοξη αυτογνωσία..

Οσμίζομαι μελαγχολίες άγονες

Και ρητά ρήματα, ανεκδιήγητα

Οσμίζομαι θλίψη των ημερών

Και ντουμάνι θολούρα θανάτου.

Βυθίζομαι σ' ένα σκοτάδι αειθαλές

Που βάλει εναντίον μου

Σε μιας στιγμής την ανέλπιδη ώρα..

Στον αγρό με τα χαμομήλια…

Ο ήλιος βοήθησε την σκέψη μου να χαθεί.

Ανώνυμες πνοές γαυγίσανε μέσα στο μεσημέρι.

Κάπου εκεί αφαιρέθηκα: από το τοπίο, από την ύπαρξη, από τον ρου του πλανήτη.

Το αίμα μου στριφογύριζε δυνατά.

Στον ύπνο μου ακόμη λαχάνιασμα.

Κάτι φιλίες παλιές που τις καρφίτσωσα σαν φυλαχτό στον κόρφο μου και όπως το λέγε η γιαγιά μου ήταν: "Κάλιο

να 'χεις πέντε φίλους από να 'χεις δέκα γρόσια" γιατί

με το χρήμα πού πάς

αλλού από στην δική σου απώλεια;

Έσφιξα την γροθιά μου.

Το τοπίο ξανάνιωσε.

Μια μέλισσα είδα που επετάριζε στα χαμηλά.

Ήταν η ψυχή σου που επιθυμούσε να μου μιλήσει;

Ένα μπαμπακοσύννεφο στο βάθος έδινε τον οιωνό της Άνοιξης..

Ο θάνατος σεγκοντάρει την καπιταλιστική μουσική..

Οπαδός του θανάτου είναι η θάλασσα.

Μεσόγειο φέρετρο σαν στόμα ανοιγμένο

Τάφε φριχτέ της ανθρώπινης παρακμής.

Και τα "πολιτισμένα" κράτη κοιτάζουν απαθή

Νίπτοντας αδιάφορα τας χείρας τους

Πιλάτοι ελεεινοί μιας μολυσμένης Ευρώπης.

Α πολιτεύματα που ζέχνουν κάτω από την λογική των ταμείων

Α καθεστώτα χρωματιστά μιαρά

Α ηγέτες με την ζωή κολασμένη

Δούλος ακόμη ο άνθρωπος

Δούλος όπως την εποχή των σπηλαίων

Άντε βρε σιχαμένε κόσμε που σε σένα εγώ ήλπιζα…

Πατώνουν καραβιές καραβιές οι λαθραίοι

Όμως η ζωή ποτέ δεν υπήρξε λαθραία

Η ζωή έπρεπε να ήταν το μέγιστο δώρο

Που ανήκει στον κάθε έναν λαό..

Τώρα κραυγές νεκρών ανατέλλουν απ' τον βυθό

Είναι αυτή η διεστραμμένη ανατέλλουσα νεκρίλα

Είναι αυτό που ντρόπιασε το κάθε τι που θα μπορούσε μέσα μας να λάμπει..

Προσφυγιά δεμένη στο άρμα του πόνου

Στην θρησκεία των κριμάτων ο πόνος αφήνει αιμάτινη κρύα κηλίδα

Ποιος είναι ο θύτης και ποιος ο συνένοχος;

Ο θάνατος σεγκοντάρει την καπιταλιστική μουσική..

Αρκούμαι σε μπαρούτι ποιητικό…

Έλειψες από την γειτονιά των άστρων και η πνοή σου κοιμήθηκε

μες τον γαλάζιο αέρα που αντάμωσε την θάλασσα.

Δεν έχω τίποτα να σκέφτομαι- μόνο

Κάτι κουβέντες αόριστες -σαν η βροχή.

Ο ήλιος φανερώνεται και κρύβεται.

Όλα τα υπάρχοντά μου είναι ανώφελο κάτι. Κατάλαβα

Των ανθρώπων την καυτερή τους αρμύρα.

Μονάζω βλέπεις. Μεθώ με λόγια. Οι λέξεις με μπολιάζουνε. Έτσι

Είμαι ψυχή αντάρτισσα που αρκείται σε μπαρούτι ποιητικό..

Ο κόσμος στο όνειρό μου..

Nα κοιμηθώ, πήρα μια βάρκα απ' το φεγγάρι.

Σκεπάστηκα με το άστρο, σκεπάστηκα 
με το σεντόνι της νύχτας

Και βγήκα από την άλλη μεριά, στο ξέφωτο

Ενός όμορφου ονείρου.

Δεν ήμουν τότε παιδί- ποτέ δεν ήμουν.

Άκουγα τις φυσαρμόνικες να παίζουν λυπημένα

Κάτω από του ουρανού το ευχέλαιο.

Και προσευχόμουν-  τότε ακόμη προσευχόμουν

Αλλά ο κόσμος δεν μπόρεσε ποτέ του να γίνει πιο δίκαιος..

Ξύπνησα τρομαγμένος και αδαής.

Δεν είχα μνήμες παρά μόνο απ' τα ανθισμένα τριαντάφυλλα..

Και μοναχός μου απουσιάζω…

Στρογγυλό πάθος που εφαρμόζει μια καληνύχτα πάνω στο βλέφαρο του φεγγαριού.

Ελάχιστα απέχω από το απόλυτο!

Συγκυρία η ράχη να αγγίζει το στήθος μου.

Καθένας λόγος μια δική μου δυσκολία.

Πέφτει σκοτάδι· οι ήχοι μικραίνουνε.

Με συνεπαίρνει το κρύο αεράκι.

Τα πνευμόνια μου ζητούν το λαχάνιασμα.

Πρωτότυπο μάθημα όταν λείπουν οι άλλοι.

Και μοναχός μου απουσιάζω..

Φούντωσε ο λόγος…

Με ειλικρίνεια τώρα: συνωμοτικές είναι οι σιωπές μας- γιατί μπορούν

Να κρύψουν το ερωτικό αποτέλεσμα

Ενός φιλιού που σου πήρα και πήρες.

Στα κακοφωτισμένο δρομάκι, στην επιφάνεια μιας νύχτας που η καρδιά σου φτερούγιζε

Τρελά σαν η αντωνυμία σου που ερωτεύτηκε

Ανάμεσα στα δροσερά τριαντάφυλλα- όμορφος πόνος!

Χτυπώ το χέρι μου επάνω στο τραπέζι, εξίσταμαι

Δεν τον μπορώ τόσον θάνατο που την ζωή ανατρέπει.

Κανείς δεν θα σε πάρει από μένανε-

είμαι ο πολέμαρχος
που για την Βρισηίδα του αγαπά να πεθαίνει..

Ένας χορός αγγέλων ήτανε για μένα και για το κορίτσι μου

Ένας χορός αγγέλων ήτανε για μένα και για το κορίτσι μου ήτανε
μια μελωδία των άστρων!

Γεύτηκα την βαθύλαλη ψυχή σου!

Σου έχω γίνει τώρα ένας αυλός
να φωνάζεις
απομέσα του και ν’ ακούει ο θεός!

Μουσικές στερεωμένες στην νύχτα!

Στον βαθύ ουρανό αρμενίζουν
όνειρα·

στην ρηχή θάλασσα πλέει
φεγγάρι…

Ηράκλειο 1980

Είσαι…

Είσαι ψυχή καλοκαιρινή, λινό μπλουζάκι κοντομάνικο
κέφι ανατιναχτό˙

είσαι η εξουσία της μέρας, το γεμάτο πιάτο
το καλλικέλαδο κρασί και ο πουνέντες˙

βρίσκεσαι μέσα σ’ έναν συλλογισμό μου
από νερένιο βίο κι απλομυριστό σαπούνι-
παρουσία ανοιξιάτικη
φρέσκια νυχτικιά βγαίνοντας στο μπαλκόνι να ποτίσει
τα γλαστράκια της.

Η ώρα καθίζει στο απόγευμα απαλά
πίνοντας απ’ το φλιτζάνι του καφέ σου-
ο ήλιος βυθίζει:
ένα τοπίο μνήμης πίνεται απ’ το μέλι του δειλινού˙

στέκεσαι όρθια
κρατάς το φως του κόσμου:
ένα κοντάρι νικητήριο…


24.4.1983
Αυλίδα

Προφητεία..

Έλα λοιπόν καλοακονισμένο μυαλό να μας τα πεις εσύ-

Ποιός υπακούει και σε ποιόν;

Η ζωή είναι μαγιά που φουσκώνει-

μια μέρα

θα πληθύνει η ποιότητα λέω-

και εγώ θα είμαι πολύ χλόινος τότε, πολύ χωματένιος..

Μέσα σ’ ένα μνήμα βαθύτερο την άνοιξη

θα μ’ ενθουσιάζουνε οι εξάψεις…                                 

                                                     19.3.1983   Ηράκλειο

                                                   Από τον ‘’Οστεοθλάστη’’

Η Άνοιξη είναι η Άνοιξη.

Υπόνοιες αφήνει το ημερινό φεγγάρι για τον αόρατο κόσμο μας.

Υπόνοιες η μέλισσα μες το λουλούδι που ασφυκτιά για ομιλίες.

Η άρκτος πολιορκεί τον ουρανό.

Τα τριαντάφυλλα γέρνουν επάνω στα κλαδιά τους πεισμωμένα.

Η Αττική αγρυπνά ακούγοντας τραγικές υποσχέσεις.

Ο τραγωδός για πάντα αναπαύτηκε

Κάτω από την χλόη και τις παπαρούνες.

Η Άνοιξη συνωμοτεί με το περιβάλλον.

Η Άνοιξη είναι η Άνοιξη.

Εσύ λείπεις απ' όλες τις εντυπώσεις.

Ίσως γι αυτό πιο πολύ σ' αγαπώ..

Εκάτη…

Ποιά βασιλεία μου μαρτυράς απόψε

Εκάτη, σκοτεινή θεά, στο τρίστρατο κι ακόμα

Να ξημερώσει; Οι κουκουβάγιες

Ανεβήκανε στα κεραμίδια

Κι οι γρύλοι ακούγονται που ροκανίζουν το στερέωμα· έλα

Τρίμορφη και ανεξερεύνητη μ' έναν χιτώνα

Που ανεμίζει στο φεγγαρόφωτο, έλα

Και φέρε ευτυχία στον οίκο- η Περσεφόνη

Ψιθυρίζει στ' αυτί της μητέρας της·

Ο άνεμος τρυγά την σκέψη μου·

Ένα φεγγάρι σε ξέρει και δεν σε προδίδει· έλα

Από τους δρόμους τ' ουρανού και κράτα

Μακριά το κακό- να φανερωθούν

Μπροστά μου οι χάρες σου-

Λάμψε πάνω στην ώχρα

Του σπιτιού που ναυάγησε, ο Απρίλης

σκληραίνει

Και της λεμονιάς η κραυγή είναι μια όξινη οδύνη

που γεννά τις λυπημένες μου πραγματικότητες..

Τα πρόσωπα..

Διαβάζω τα πρόσωπα,

περπατώ πάνω στα πρόσωπα-

σαν να είναι ο δρόμος

που βγάζει στις σπηλιές της ψυχής.

Τα μάτια τους τρυπάνια που με γεμίζουν

πληγές αγαπημένες.

Την αναπνοή τους ακούω,

αεράκι μες την ατμόσφαιρα τέλματος

Τα μάτια τους και η αναπνοή τους

εχέγγυα μιας επικοινωνίας βαθιάς.

Πίσω από τον τοίχο της σιωπής,

τα πρόσωπα μορφάζουν ή μιλάνε

ακολουθώντας τον ήχο μιας μουσικής που δεν είναι δικιά μου

ούτε δικιά σου- μιας μουσικής

που φτάνει από καρδιά σε καρδιά

και ξεκαρφώνει

το κάδρο του ηλιοβασιλέματος, στον ορίζοντα..

Μελαχρινό κορίτσι..

Στο ακόνι αναγνωρίζεται της κόψης η αστραπή.

Και στο πλακάκι πάνω η χλωρίνη που μυρίζει και γυαλοκοπά τονίζοντας

Καθαριότητες στον υπερθετικό.

Θα μιμηθώ την οσμή απόνα λουλουδάκι που αναγνώθει το ποίημα του

Και θα εκμυστηρευτώ και την αγάπη μου μέρα που είναι γέμισε λατρείες το Σαββάτο.

Μελαχρινό κορίτσι που μονάχα με τον νου σε προσεγγίζω·

Α αγάπη μου, κρυφή μου προσέγγιση!

Καθαρογράφω τα μουντζουρωμένα μου όνειρα κι ο έρωτας με υποβάλλει σε μυστικό καθαρμό..

Η φιλία…

                                                                   
                                                                             στην Λένα Σαμαρά
                                                                             στην  Ρούλα Τριανταφύλλου

Ραγισμένα επιχειρήματα όταν

η φιλία αποτραβιέται σε μία γωνιά και κλαίει.

Στο αίμα είναι πάντα ο καημός, στο να σέβεσαι

διακαή πόθο των έσω σου.

Μυστικές συλλαβές αναζητώ- σαν να μου μέλει αύριο να πεθάνω.

Φτώχυνα στην ζωή και πλούτυνα στο όνειρο- κοίτα!

Ακριβός είμαι, το ξέρω- περηφανεύομαι

Για τις παρέες και για των αισθημάτων μου την φωτιά.

Άσε με θλίψη να σε κεραυνοβολώ

κάτω απ' το μαξιλάρι μου- μου ανήκει

ένας ήσυχος ύπνος..

Απρίλιε..

Οι πολυκατοικίες είναι η μοντέρνα γειτονιά των ανθρώπων.

Δύσκολη γειτονιά- δύσκολοι άνθρωποι.

Κλειδωμένες ψυχολογίες, κουμπωμένοι χαρακτήρες, αιώνια φοβισμένοι υποτακτικοί.

Ο ήλιος ψήλωσε· ξύπνησε η πόλη· η μέρα στέλνει το γράμμα της να σταθεί πάνω στον καθαρό ουρανό.

Απρίλιε μάχου για μιαν αγάπη που σου έχω- μάχου

Για ένα φως που μου χρωστάς..

Ο φόβος…

Έχω απαντήσει στο ψέμα, ένας αμετανόητος είμαι

Που έχει πεισμώσει κι αγαπάει το φως.

Λέξεις στέλνονται σαν μακρινό σινιάλο

Από το άντρο μιας σκοτεινής σιωπής.

Πες για το ακίνητο βουνό που πάνω του

Οι πέρδικες κρύβονται πίσω από κάθε πέτρα, προσποιούμενες

Μία βιασύνη που έχει μέσα της βουερό εμπαιγμό.

Όλα ραγίζουν με ένταση. Στον ίσκιο

Των πεύκων ζούνε πουλιά

Που ακολουθούν το ανοιχτό λιβάδι ως το άκρο του.

Η Στιγμή είναι ένας αρουραίος που τρυπώνει στα θεμέλια του Πουθενά.

Περνάει το τρακτέρ.

Ο θάνατος είναι ένας αγρότης που μαζεύει αχυρόμπαλες και τις στοιβάζει

Στην αποθήκη της νύχτας που κλειδώνεται από τον φόβο

των κουρασμένων..

Η μελαγχολική ψυχή των ποιητών…

Είναι οι επίγειες παραστάσεις της μελαγχολίας

που ξεπερνούν την ψυχολογία και είναι

κάτι άλλο πια

από μια οδύνη που τρεμοσβήνει κάτω

από την εξουσία του Χρόνου-

Είναι ο εαυτός, χάνοντας την τερπνή του συνείδηση,

Άδειος από οποιαδήποτε έννοια, ο εαυτός

Που διογκώνει την μολυσματική του κατάθλιψη

Και είναι ο μεγάλος απών από όλες τις πράξεις-

Η σκέψη λιώνει το μέταλλο της φαντασίας και το χρησιμοποιεί

για ν' ανέβει λίγο ψηλότερα, πιο κοντά

στον θεό, πιο κοντά

σε ένα όρος συμβολικό όπου η επιθυμία γίνεται

θρησκευτικό μανουάλι για να καούνε κεριά

κοντά στα λατρευτικά αισθήματα που μαρτυρούν

μέγα θεό

και προσδοκώμενο έλεος-

Είναι η Ποίηση, το παράξενο δώρο

που φέρει σε έκσταση τους παραμυθευτές που αναζητούν

το τάχαμου καταφύγιο

για μια ψυχή που είναι όλων κι είναι η δική τους..

Φορτσάτο μέλος της νοικοκυράς..

Στέγνωσαν τα σεντόνια στο σκοινί και στην μεγάλη

κατσαρόλα χοροπηδούνε τα ζυμαρικά: -

μακαρονιών ο γόρδιος

δένεται με την σάλτσα σαν μία χαριτωμένη

κοκκινωπή τόση θυσία..

Απ' την απλώστρα

τα ασπρόρουχα φωνάζουν·

ο άνεμος σε πιάνει ως την καρδιά·

δένεις με υπομονή τα πάντα, διαβάζεις

για όλων των σχολείων την προσαρμογή,

Ιερό θηλυκό που δεν το λυγίζουν οι κόποι

και λιγοστά κοιμάσαι άγρυπνη για όλους να καιροφυλάς..

Σφουγγάρισε το σύμπαν - το μέλλον

θέλει σφουγγάρισμα.

Μητέρα εσύ, σύζυγε, παντελώς αθωωμένη..

Και στων οικογενειακών υποχρεώσεων την φωνή,

έτοιμη να σε στεφανώσει

νικήτρια το παρόν. Ω εσύ

κυρία

των εργασιών

επάνω στου βιοπορισμού το σώμα:

νοικοκυρά

του ήλιου,

όταν

θα μεγαλώνεις τα παιδιά και θα τα καμαρώνεις-

αθλήτρια μεγάλων πια υποχρεώσεων, μοναδική

ακούραστη μονάδα που σε πέρας φέρνεις

τον άθλο μιας ολόκληρης ζωής..

Πρωινή ευδία…

Στο φως της μέρας ήχοι πουλιών δένουν με κόμπο την ιλαρότητα.

Η μουσική ενοικεί το περιβόλι και η πόλη, σε κάθε γωνιά,

Φέρει μια λάμψη αποφασισμένη.

Στεγνό σύμφωνο και μουσκεμένο φωνήεν· η ανοξείδωτη

Αχτίδα του ήλιου φιλοξενεί την παθιασμένη άνοιξη. Καθώς

Έφυγε το χειμωνιάτικο σύννεφο κι ένας πασάς

Ήλιος συγκρατεί τα πάντα σε τάξη.

Τα λόγια συγκρατούν την άδεια απόφαση μες το λαγήνι

Και χύνονται σαν δροσερό νερό στον καθρέφτη ενός παρελθόντος

Που πικρίζει σαν δηλητήριο δυνατό..

Το άστρο…

Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ· ξύπνησα

στην μέση της νύχτας· το σπίτι

με ακολούθησε· μόρφασε

κατάμουτρα στο φεγγάρι και ζήτησε

εξηγήσεις από τον  σκεβρωμένο ουρανό

για την τύχη της Άνοιξης.

Ναυαγισμένα λόγια, σωρείες

που δεν βγάζουν πουθενά, η Παρασκευή

ήρθε, παιχνίδια παίζουν οι βδομάδες, ο αδιαίρετος

χρόνος ξοδεύει το νερό του να ποτίζει

την πραγματικότητα.

Κάπου ξεχάστηκα·

μπορεί η οθόνη να μ' έκλεψε·

αναγνώστης που πουθενά δεν θα πάει..

Έτσι και το 'νιωσα: έχει αποσπασθεί ένα άστρο

από τον κυκεώνα του μακρινού γαλαξία και

νυσταγμένο κι αφρόντιστο

ήρθε απόψε κοντά μου..

Των ερώτων το ταίρι μου..

Βάφουν λόγια το μετάξι και εγώ σε σκέφτομαι

Έφυγες για άλλες μέρες κι η καρδιά μου έλιωσε

Πού θα πας και δεν σε νοιάζει που πονώ αφόρητα;

Ασ'  τα πείσματα και γύρνα να 'σαι η μαντόνα μου

Ήλιος ήρθε να μιλήσει τα ωραία λόγια του

Άφησα τα πάντα πέρα και με φως σε σκέφτομαι

Αν θα γράψεις όσα ξέρω θα τα ζω στην σκέψη μου

Είσαι άλλης σημασίας και μ' αυτό με κέρδισες

Κοριτσάκι ταξιδάκι όνειρο ανεκπλήρωτο

Σε ζητώ πίσω από κείνα που ποτές δεν λέγονται

Άγγελε που φτάνεις όταν η ζωή μου θλίβεται

Γράφω τώρα να ξορκίσω τις αβέβαιες ώρες μου

Ποιήματα σε ζωγραφίσαν ποιήματα σε θέλησαν

Και θα γείρω στο πλευρό σου ήσυχα να κοιμηθώ..

Κύκλοι…

Ταραγμένοι κύκλοι και κύκλοι ομόκεντροι

Αέναα γυρνώντας πέριξ ενός μηδενός

Που προσάγει την μάνητα του κόσμου και την ξαναανακαλύπτει

Μες τον αντικατοπτρισμό της άλγεβρας.

Κατεστημένο ντουέτο της μπάλας που κατρακυλά προς το βέβαιο σχήμα της·

Ντελικάτο σχήμα της φωτιάς και της αρμονίας·

Είδα το μυστικό σου μπαμ να ανακάμπτει πίσω από την σκοτεινή σελίδα του νυχτερινού ουρανού·

Το ίδιο δύσκολοι είναι οι φυλακάτορες των νοημάτων

Με το αγκάθι που απειλεί να μην σου αποκαλύψει τον ζοφερό του χυμό·

Το άσφαλτο αλφάδι του είναι που μου ορίζει τίμια και αθώα ζωή…

Εδώ…

Εδώ ήταν το ψέμα μας κι η αλήθεια εδώ.

Αλλά αυτό που πέταξε προς τον ορίζοντα δεν ήταν η ποίηση-

Αυτό ήταν ένα σμάρι πουλιά που έκλεψαν το φως των υφασμάτων και ανέβηκαν

ψηλά στα ουράνια.

Τιτίβισαν ευτυχισμένα παίζοντας κάτω από τις συννεφένιες σερπαντίνες, αφήνοντας

τον χρόνο να κυλά και να τα δικαιώνει.

Ένα μυητικό αεράκι έντυνε το μεσημέρι με σιωπή·

Την ώρα αυτή που ήσουνα η μακρινή μου προσήλωση·

Μετατοπίζοντας την μέρα προς το αιώνιό της θυσιαστήριο..

Πάνω απ' την λίμνη…

Στο φως αδυνατίζουν οι φωνές και έντομα νταήδες καπηλεύονται την ατμοσφαιρική ευαισθησία της Άνοιξης.

Πάνω απ' την λίμνη.

Μες του αέρα την έπαυλη:

εκεί που ο πρίγκιπας βάτραχος ξαναβουτά μες το νεράκι κοροϊδεύοντας την μουτσουνάρα μας που μειδιά.

Ανάμεσα από τα καλάμια, ένα νεροκοτάκι κολυμπά αφήνοντας τους κύκλους του πάνω στα ήσυχα νερά.

Κι ο ήλιος πλένει τα εσώρουχα της ψυχολογίας μας σαν της γιαγιάς μας να έμοιασε σε μία μακρινή αθώα εποχή..

  

Τοπίο τ' ουρανού…

Χαμηλώνουν τ' αστέρια κάποια βράδια και του ουρανού η μελαγχολία 
ποτίζει το χώμα με δρόσο και έξαψη.

Βλέπει η αισιοδοξία την θάλασσα,

Ουρανόθεν:

εκεί που ένας άγγελος έβγαλε τα λευκά του σανδάλια

και ξαποσταίνει κάτω απ' το σύννεφο μιας νότας της καρδιάς.

Ο αγρότης φουμέρνει κάτω από την συλλαβή μιας έγνοιας που δεν τέλειωσε· 
ο πλάτανος ψηλώνει

κι εγγράφεται μες τον βοριά.

Άοκνα προβατάκια μηρυκάζουν της χλόης την άχνα.

Για την ζωή αρμόζει εμπνευσμένη ζωγραφική.

Ο επουράνιος τσομπάνος παίζει στην φλογέρα του έναν σκοπό 
που τα πουλιά μεθάει και τον σιγοντάρουν..

Ήλιος του απογεύματος..

Εγγύς είναι ο θάνατος, ο θάνατος είναι σχήματα

Ακαθόριστα,

κανείς δεν τα προσεγγίζει,

δεν υπάρχει ξεκάθαρο ίχνος

Κι επάνω στην επιδερμίδα μια μελαγχολική βελόνα κεντά

Μα αίμα δεν βγαίνει.

                                  

Ο θάνατος είναι ένα ρέμα που μέσα του κατρακυλούν

Οι ονειροπολήσεις.

                                

Ξέρω ν' ακούω πια- μεγάλωσα.

Στυλώνω τ' αυτί κάτω απ' τα δέντρα και ακούω

την φωνή σου θεέ όταν

Συνομιλείς με τα πουλιά, αφουγκράζομαι

Την φλυαρία των χρωμάτων, ξεχωρίζω

Την γλαφυρή σημασία τους· ή πάλι

Ακούω αυτόν τον ιαματικό ήλιο του απογεύματος που συντελεί

στην αιωνιότητα, που νομοθετεί

Να μείνει η τάξη ως έχει,

η τάξη

των χρηστών και των οπού δεν ζουν χωρίς

την περιώνυμή τους αθωότητα..