Πάνδημος Αφροδίτη

 

Τα χείλη της εκπυρσοκροτούσαν…Ιέρεια του κορμιού..

Όσα βασίλεια είχε ήτανε της σάρκας- Κανένα απόλυτα υπαρκτό..

Δεν ξέρω αν ξαναδιαβάζοντας τα μάτια της θα έβγαζα

τα ίδια συμπεράσματα:

Να την γδύσω και μέσα της να μπω

μ’ έναν πολιορκητικό κριό που λες και φτύνει κάθε σθεναρή αντίσταση..



Όλα μες την πραγματικότητα..

Τουλάχιστον του δικού μου μυαλού..

(Αλλά μήπως και είναι άλλη;)



Με τα ωραία στήθη της, το δέρμα

από βελούδο που το αγγίζεις- τρελαίνεσαι..



Δεν την ξέρω- Κανείς δεν την ξέρει..

Όλοι πίνουν το σώμα της

σαν κρασί που μεθά.



Τις νύχτες

κάποιοι ευτυχούν στην αγκαλιά της. Και τότε

τι χρειάζονται οι θρησκείες;

Τουλάχιστον η μία ας υπάρχει: του κορμιού.



Γιατί δεν φέρνει αμαρτία η ηδονή.

Εκείνη ξέρει..

Έχει φιλοσοφήσει πιο κοντά στην θάλασσα

-ίσως και μέσα της-

κι από το βάθος του οργασμού που εντείνονται οι αισθήσεις

σαν για ν’ανάψουν και να υψωθεί αλλιώς το αίμα

υπερνικώντας στο φεγγάρι όλα τα ρήματα

που στέκονται με θέση αγρύπνιας μέσα στο μυαλό της νύχτας..