ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ..

Από νοσταλγία ερωτική πάσχει αυτό το πιο θλιμμένο από νοτιά απόγεμα·



κορυφαίες σκιές σαν να φύγαν

απ’ την σκηνή οι ηθοποιοί και τώρα

περπατούν χειριζόμενοι την μελαγχολία του δίκοπου βραδιού..



Ατασθαλίες της νύχτας, απείθαρχες φωνές

του ανέμου όπως

στα ξυστά περνά μες από τα μαλλιά των δέντρων-

ωραίος όσο ποτέ..



Μουσουργεί με εμπνεύσεις του αλλοπρόσαλλου φωτός όσο χάνεται

μέσα στο χωνευτήρι των ωρών που ενώ διαβαίνουν

αφήνουν τα ψηφία τους από παραξενιά και στέρηση

πάνω στις ψυχές του βραδιού..



Εξαγνιστικές εμπνεύσεις!



Κι η πένα τρέχοντας για να προφτάσει.. Αλλά η ώρα τρεις

δόρυ καρφώνεται μέσα στου αοράτου την καρδιά ο ατελεύτητος ρυθμός

που είπε κι έδειξε την μουσική οδύνη..



Ζαλισμένη γλαύκα

στον ψηλό φανοστάτη της δημοσιάς

κατοπτεύοντας να αδράξει έναν αμέριμνο ερωτευμένο τυφλοπόντικα-

κρύο μετά

και σαφήνεια να ξέρει το σκοτάδι τις πικρές του εξουσίες.



Υπερίπτανται και χάνονται

νυχτερίδες ξαφνικές σαν μια σκέψη φευγαλέα..



Μόνο στο ποίημα σαν ζωγραφική αναπαράσταση που το σκάφος

του φεγγαριού γυρίζει μες την θάλασσα των άστρων-



φορτία ιδέες με την νοσταλγία ερωτική συγκλίνει, ψάχνει

μες το φαρδουλό μαύρο παλτό της νύχτας που ακούγεται

λευκό παιδί, μελωδικό φεγγάρι…

28.1.2008