132.
Τώρα μιλούν νερά κελαριστά
Με σίγουρη περισπωμένη άνοιξη
Που σέβεται ο χρόνος.
Η αφράτη σάρκα της κοπέλας που ασφυκτιά
Όλη σ’ έναν στηθόδεσμο που δες στενάζει
Ν’ αφήσει τα αγρίμια του να ξεχυθούν!
Εγώ-
Άραγε τι κατόρθωσα εγώ;
Μόνο γραμμάτια των γραμμάτων ξεχρεώνω...
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου