Η μέρα αρχίζει και μυρίζει σπέρμα αγαλλίασης.

148.

Πώς πάει με το ξημέρωμα να γίνει και το ρήμα μ’ ένα άλλο περιεχόμενο!



¨Ανασαίνω!¨ και βαθιά ο αέρας

Καρφώνεται στα σπλάχνα και τ’ αναταράζει.



Ο Αύγουστος παντού!



Με την απέραντη θάλασσα

Χαμογελαστή και ευρεία.



Γυναίκες δόρατα, γυναίκες πιο γυμνές από άστρα-

Τις ποθούνε όλοι, τις θέλει κι ο οίστρος μου

Κάτω απ’ του πάθους την κουρελιασμένη λεοντή.



Πρωινή κορώνα

Των βουνών διάδημα ο ήλιος!

Λέει το απείκασμα που πάει απ’ την άλλη των νερών

Σε λίμνη ουράνια.



Ξυπνούν με τις ωραίες κνήμες κοριτσόπουλα-

Σάρκες καυτές που γάνωσε ο ήλιος.

Ξυπνούν από τον νύχτιο έρωτα

Ευχαριστημένες-

Σαν θεές.

Με άστρα μες τα μάτια.



Η μέρα αρχίζει και μυρίζει σπέρμα αγαλλίασης.



Φαλλοί ανορθωμένοι σπάζουν θρύψαλα την συγκυρία!



Σπαθιά της ζέστας κόβουνε ατάραχα τον άυπνο θεό:



Άνεμο του ξανθού Αυγούστου!